Intimidatie van het Westen, van Rushdie tot Benedictus

Het geweld door moslims als antwoord op het commentaar van de paus past in een patroon dat begon in 1989. Sinds dat jaar is het 6 keer voorgekomen dat westerlingen iets zeiden of deden dat bedreigingen met de dood en geweld in de Islamitische wereld tot gevolg had. Bij elkaar gebracht, geven ze nuttige inzichten:

• 1989 – Salman Rushdie's roman De Satanische Verzen brachten Ayatollah Khomeini ertoe, hem en zijn uitgevers ter dood te veroordelen omdat het boek "tegen de Islam, de Profeet en de Koran is." De rellen die hierop volgden leidden tot meer dan 20 doden, de meeste in India..

• 1997 – The U.S. Supreme Court (Hoge Raad) weigerde een fries uit de jaren 30, die Mohammed als wetgever laat zien, te verwijderen uit de hoofdzaal van het gerechtshof. De Council on American-Islamic Relations (Raad voor Amerikaanse-Islamitische Betrekkingen) maakte hier een punt van, wat leidde tot rellen en gewonden in India.

• 2002 – De Amerikaanse evangelistische leider Jerry Falwell noemt Mohammed een "terrorist," dit leidt tot brandstichting in kerken en ten minste 10 doden in India.

• 2005 – Een incorrect stuk in Newsweek bericht dat Amerikaanse ondervragers op Guantanamo Bay "in een poging de verdachten van slag te brengen, een Koran door het toilet hebben gespoeld." Dit wordt opgepikt door de beroemde Pakistaanse cricketer Imran Khan, en leidt tot protesten in de de hele islamitische wereld, die tenminste 15 doden tot gevolg hebben.

• februari 2006 – De Deense krant Jyllands-Posten publiceert twaalf cartoons over Mohammed. Dit zet een Palestijns-Arabische imam in Kopenhagen , Ahmed Abdel Rahman Abu Laban, ertoe aan de moslim opinie tegen de Deense regering op te hitsen. Dit gaat hen zo goed af, dat honderden sterven, de meesten in Nigeria.

• september 2006 – Paus Benedictus XVI citeert de opmerking van een Byzantijnse keizer dat wat nieuw is in Islam, "kwaad en onmenselijk"is. Hierop worden kerken met vuurbommen bestookt en een aantal christenen vermoord.

Deze zes ronden laten een bijna verdubbeling in frequentie zien: 8 jaar tussen de eerste en tweede ronde, dan 5, dan 3, 1, en ½.

De eerste keer– Ayatollah Khomeini's veroordeling van Mr. Rushdie –kwam als een complete schok, want niemand had zich kunnen voorstellen dat een moslimdictator een Brits staatsburger wonend in Londen zou kunnen vertellen waar hij wel of niet over kon schrijven. Nu, zeventien jaar later, zijn oproepen tot de executie van de paus (ondermeer in de Westminster Cathedral in Londen) al bijna gemeengoed geworden. Hoe teergevoeliger de moslims werden, hoe flegmatieker het westen.

Incidenten die begonnen in Europa (Rushdie, cartoons, Paus Benedictus) escaleerden veel meer dan de incidenten die begonnen in de Verenigde Staten. (Hoge Raad, de eerwaarde Falwell, doortrekken van Koran) . Dit weerspiegelt de hogere efficiëntie van Islamitische agressie ten opzichte van Europeanen dan ten opzichte van Amerikanen.

Islamisten negeren subtiliteiten. Rushdie's magisch realisme, de goede bedoelingen van de fries in de Hoge Raad, de onwaarheid van de doorgetrokken Koran (wel eens geprobeerd een boek door te trekken?) het goedaardige karakter van de Deense cartoons, en de subtiliteit van Benedictus' speech – het deed er allemaal niet toe..

Wat nu precies de menigten op de been brengt en wat niet is redelijk onvoorspelbaar. De Satanische Verzen was bij lange na niet zo beledigend als tal van andere , zowel middeleeuwse, moderne als contemporaine geschriften. Andere Amerikaanse evangelisten hebben ergere dingen over Mohammed gezegd dan Falwell; de zuidelijke predikant Jerry Vines noemde de profeet van de moslims een " door de duivel bezeten pedofiel met12 vrouwen" zonder geweld uit te lokken. Waarom bleef het oordeel van de Noorse predikant Runar Søgaard's dat Mohammed een "verwarde pedofiel" is, een plaatselijk geschil, en gingen de Deense cartoons de wereld rond?

Een antwoord daarop is dat Islamisten met een international bereik (Ayatollah Khomeini, CAIR, Dhr. Khan, Abu Laban) gewoonlijk een grote rol spelen in het veranderen van een algemeen gevoel van onbehagen tot een operationele razernij. Zonder opruiende Islamist blijft het overwegend rustig.

De mate van geweld is zelfs nog moeilijker te voorspellen – niemand had kunnen denken dat de cartoons het grootste aantal doden zouden kosten en de het citaat van de paus het kleinste. En waarom zoveel geweld in India?

Deze incidenten brengen ook een totaal gebrek aan wederkerigheid aan het licht. De regering van Saoedi-Arabië verbiedt Bijbels, kruisbeelden en de Davidsster, en moslims publiceren routinematig weerzinwekkende cartoons over joden.

Er zit geen samenzwering achter deze zes uitbarstingen van agressie, maar achteraf gezien komen ze samen en vormen ze een enkele, verlengde campagne van intimidatie, en er komt zeker meer. De boodschap die eraan ten grond ligt –" Jullie westerlingen hebben niet langer het voorrecht te zeggen wat je wilt over de islam, de profeet, en de Koran... de islamitische wet heeft ook gezag over jullie" –zal keer op keer terugkomen net zolang tot het westen zich onderwerpt, of tot moslims zich realiseren dat hun pogingen gefaald hebben.

27 sept. 2006 update: Verschillende lezers hebben naast deze zes gevallen nog andere voorbeelden gegeven, waaronder::

• De moord op de Nederlandse filmmaker Theo van Gogh in november 2004.
• De vervolging van Taslima Nasreen., dokter en schrijfster uit Bangladesh

Maar deze voorbeelden passen niet in het patroon omdat geen van beiden woorden of acties door westerlingen, gevolgd door onrust en geweld in de islamitische wereld inhielden. Enkel de twee personen zelf waren het doelwit. Een derde geval komt dichterbij het patroon, maar speelde zich af in Nigeria, waar de situatie opmerkelijk anders is dan in het westen.

• In November 2002 schreef Isioma Daniel in de krant ThisDay een artikel over de Miss World verkiezing waarin ze reageerde op islamitische kritiek met de vraag "Wat zou Mohammed ervan vinden? Eerlijk gezegd had hij er waarschijnlijk een vrouw tussen uitgekozen." Dit leidde tot geweld tussen moslims en christenen waarbij meer dan 200 doden vielen, en dat duizenden mensen dakloos maakte. Daarbij werd het krantengebouw platgebrand.