Wat is de beste manier om de legitimiteit van Israël als land te ondermijnen? Simpel, beweer dat het land is ontstaan door "de diefstal van Palestina" en de verdrijving van zijn volk.
 Het boek van Ilan Pappe, De etnische zuivering van Palestina. |
Internationale organisaties, krantenredacties en petities van faculteiten pikken deze beschuldigingen op en verspreiden ze wereldwijd. Bijvoorbeeld, Independent Australia klaagt over de historische "diefstal van Palestina" en de Australasian Muslim Times gaat verder en klaagt over de "grootschalige landdiefstal van Palestina en Australië".
Maar is het waar dat Israël "Palestina heeft gestolen"? Nee, het is onwaar. Ironisch genoeg is Israël vreedzamer ontstaan dan enig andere van de 193 lidstaten van de Verenigde Naties.
Het gebruik van geweld is de historische norm tot het punt dat de Franse filosoof Pascal Bruckner concludeerde dat "er geen enkele staat is die niet gebaseerd is op misdaad en dwang." Bijna altijd en overal voeren regeringen hun bestaan terug tot een invasie, opstand, afscheiding, revolutie of een andere gewelddadige daad. Denk aan de jaren 1776 (Verenigde Staten), 1796 (Nieuw-Zuid-Wales), 1858 (India), 1871 (Duitsland), 1917 (de Sovjet-Unie), 1949 (China) en 1979 (Iran). Geen enkel land of regering gaat terug tot onheuglijke tijden, elk volk heeft elders wortels. "Eerste volkeren" zijn een politieke fabel, geen historische realiteit.
 De Verenigde Naties geloven in "inheemse volkeren". |
Door zijn centrale ligging en geografie heeft het Midden-Oosten meer dan genoeg invasies meegemaakt, waaronder die door de Grieken, Romeinen, Arabieren, Seltsjoeken, kruisvaarders, Timoeriden, Mongolen, Ottomanen en de Britten. Binnen de regio zorgde dynastieke onrust ervoor dat hetzelfde gebied – Egypte bijvoorbeeld – vaak werd veroverd en heroverd. De overgrootvader van de huidige koning van Jordanië nam pas in 1921 de macht over. De huidige heerser van Syrië deed dat in 2024.
Het land dat nu Israël vormt, leed volledig onder de invasies en migraties in de regio. Naast talloze tribale invallen en aanvallen door kleinere despoten, doorstond het ook de aanwezigheid van beroemde indringers zoals farao Ramses II, Alexander de Grote, kalief Omar ibn al-Khattab, koning Richard Leeuwenhart, de Mongoolse Kitbuqa, de Ottomaanse Selim de Grimmige, Napoleon, de Britse generaal Edmund Allenby en de Egyptische Gamal Abdel Nasser. Militair historicus John D. Hosler telt 20 aanvallen op Jeruzalem tussen 614 en 1244, wat neerkomt op één aanval per 31,5 jaar, of ongeveer één per generatie.
 Ramses II |
In schril contrast met deze turbulente erfenis vallen de zionistische inspanningen op om tussen 1882 en 1948 een Joods thuisland in het Heilige Land op te bouwen door hun commerciële in plaats van militaire karakter, en als verbazingwekkend geweldloos. Twee machtige rijken, de Ottomanen en de Britten, regeerden in deze periode over Eretz Yisrael (Hebreeuws: het land van Israël). De zionisten daarentegen hadden geen militaire macht. Ze beseften dat ze op de conventionele manier, dat wil zeggen met wapengeweld, geen staat konden stichten.
In plaats daarvan kochten ze land. De zionistische onderneming bestond fundamenteel uit het opkopen van onroerend goed, huis voor huis, boerderij voor boerderij, dunam voor dunam (ongeveer 1.000 vierkante meter). In 1901 richtte ze het Joods Nationaal Fonds (JNF) op om land in Palestina te kopen "om te helpen bij de oprichting van een nieuwe gemeenschap van vrije Joden". Het JNF – en niet de Haganah, de clandestiene verdedigingsorganisatie die in 1920 werd opgericht – diende als de belangrijkste instelling van het zionisme.
 Ephraim Moshe Lilien maakte een gravure voor het Vijfde Zionistische Congres in Bazel in 1901. De Hebreeuwse inscriptie luidt: "Mogen onze ogen uw terugkeer in genade naar Sion aanschouwen." |
Volgens een berekening uit 1952 van voormalig JNF-leider Abraham Granott, bezaten Joden eind juni 1947 1.850.000 dunams in Palestina. Van dit totaal kochten ze ongeveer een miljoen dunams van grote Arabische landeigenaren, 500.000 dunams van boeren (fellaheen), 180.000 dunams van de Britse autoriteiten en 120.000 dunams van kerken, buitenlandse bedrijven en andere instellingen. Het verdelingsplan van de Verenigde Naties van 1947 omvatte die dunams binnen het soevereine Joodse gebied.
De zionisten investeerden fors in de rehabilitatie van kale en ongebruikte eigendommen. Ze blijven bekend voor het bloeien van de woestijn, het droogleggen van moerassen, het schoonmaken van waterwegen, het ontginnen van onbebouwde gronden, het bebossen van kale heuvels, het opruimen van rotsen en het ontzilten van de grond.
Bij het vertrek van de Britse heersers uit Palestina in 1948 vielen vijf Arabische staten onmiddellijk binnen, met de bedoeling de nieuwe Joodse staat te verpletteren en de Joodse inwoners te doden of te verdrijven. Pas toen namen de Israëliërs het zwaard op en veroverden ze grondgebied door militaire verovering. Hun succes leidde tot een toename van 5.600 km² ten opzichte van de 14.900 km² die aan Israël was toegewezen in het kader van het VN-verdelingsplan – een uitbreiding van 38%. Zoals historicus Efraim Karsh aantoont in zijn boek Palestine Betrayed, ontvluchtten de meeste Palestijnen vrijwillig hun land. Slechts een klein deel werd gedwongen te vertrekken.
Grootschalige landaankopen of -transacties zijn historisch gezien heel gebruikelijk: in 1626 kochten de Nederlanders Manhattan voor 60 gulden en in 1824 verwierf Groot-Brittannië Singapore via een verdrag. De Verenigde Staten kochten en onderhandelden hun weg naar de Stille Oceaan (Louisiana in 1803, Florida in 1819, Oregon in 1846, Guadalupe Hidalgo in 1848, Gadsden in 1853) en verder (Alaska in 1867, de Filippijnen in 1898, Deens West-Indië in 1917). Maar geen enkel ander land dan Israël is ooit ontstaan dankzij de acties van zijn toekomstige burgers die stilletjes, vreedzaam het ene stuk land na het andere kochten.
Israël is voortgekomen uit de minst gewelddadige en meest beschaafde inspanning van ooit in de geschiedenis. "Bendes" hebben Palestina niet gestolen; kooplieden kochten Israël.
De heer Pipes is oprichter van het Middle East Forum en auteur van Israel Victory: How Zionists Win Acceptance and Palestinian Get Liberated (Wicked Son).
