Hoewel het enorm belangrijk is in termen van Iraanse betrekkingen met de buitenwereld, hebben de betrekkingen tussen de Verenigde Staten-Israël en Barack Obama 's betrekkingen met het Congres, ten aanzien van het moeizame, tegenstrijdige en aspecifieke Gezamenlijk Allesomvattend Actieplan, weinig of geen invloed op de moellahs of ze nu al dan niet nucleaire wapens zullen krijgen. Laat me dit uitleggen:
Als men ervan uitgaat, zoals men dat hoort te doen, dat de Iraanse leiders vastbesloten zijn om een nucleair arsenaal te bouwen en de middelen daartoe te leveren, dan zijn de economische kwesties (sancties, boycots, embargo's) die de P5+1 onderhandelingen aandrijven, slechts lapmiddelen. Zij beïnvloeden weliswaar de snelheid, kosten en de moeite van het bouwen van een arsenaal, maar zullen haar uiteindelijke realisatie niet verhinderen.
De enige manier om Iran's programma te stoppen is door het gebruik van geweld, vermoedelijk door een aanval vanuit de lucht op de nucleaire infrastructuur. Toch staat dit vooruitzicht, thans gemarginaliseerd als de 'oorlogsoptie', niet langer ter discussie in tegenstelling tot twee jaar geleden.
Met Binyamin Netanyahu die net werd herkozen als premier, heeft Israël een leider die schijnbaar bereid is om noodlottige stappen te ondernemen. Echter, afgeleid door de onderhandelingen, denken wij hier nauwelijks over na - hoewel de Israel Defense Forces eerder en tot twee keer toe nucleaire installaties heeft aangevallen (die van Irak in 1981 en van Syrië in 2007) en dat beide keren tot verbazing van de hele wereld.
 Voor en na de aanval van de Israëlische Luchtmacht op de Syrische nucleaire reactor in Deir al-Zour in september 2007. |
Zullen de Israëliërs Iran bombarderen of niet? Ik kan daar niet op antwoorden maar ik kan u wel vertellen dat dit de kwestie is waar het werkelijk om draait en niet de minuten van het Lausanne Akkoord. (7 april 2015)
