New Delhi Post: Waar ziet u de Israëlisch-Iraans-Palestijnse crisis naartoe gaan?
Daniel Pipes: Israël ging handig om met Iran, maar wordt in de war gebracht door de Palestijnen. Merk op hoe de twee Israël op tegengestelde manieren uitdagen: Iran is een land met 90 miljoen inwoners waarvan de leiders ambiëren kernwapens te bezitten; de Palestijnen vormen een meer dan tien keer kleinere bevolking die geen noemenswaardige economische of militaire macht heeft. Iran is echter zo diep geïsoleerd dat geen enkele staat het meer dan symbolische lippendienst heeft bewezen tijdens de recente beproevingen – en de Amerikaanse regering heeft zich zelfs aangesloten bij Israël om het aan te vallen – terwijl de Palestijnen genieten van een uniek krachtig wereldwijd ondersteuningsnetwerk waaronder de Franse regering. Het Israëlische leger is vreemd gespleten: het boekt overweldigend succes tegen niet-Palestijnen, maar vertoont diepe onbekwaamheid tegen Palestijnen. Samen verklaren deze factoren hoe de Israëliërs erin slaagden Iran in 12 dagen af te maken terwijl ze na 660 dagen nog steeds tegen Hamas vechten zonder enig zicht op een einde.
NDP: U hebt betoogd dat Hamas moet worden verslagen. Is dit moreel en militair haalbaar, vooral in het licht van de talrijke oproepen tot een staakt-het-vuren en humanitaire wapenstilstand in Gaza?
DP: Naarmate de gruwelen die Hamas niet alleen Israëliërs maar ook de inwoners van Gaza aandoet, in de loop van de tijd duidelijker worden, en naarmate steeds meer inwoners van Gaza zich tegen Hamas keren, wordt het des te dringender om een einde te maken aan de vreselijke greep van deze jihadistische, totalitaire organisatie. Het elimineren van Hamas is moreel gezien de meest verantwoorde daad in Gaza. Zolang Hamas haar macht behoudt, kan er niets positiefs gebeuren.
 Op 25 maart 2025 riepen demonstranten in Gaza op tot "Hamas eruit". |
NDP: Blijft u na 7 oktober bij wat u hebt aangekondigd, namelijk dat er geen Palestijnse staat zal zijn, en blijft u ook vasthouden aan uw pleidooi voor een Israëlische overwinning?
DP: Zolang de Palestijnen zich overgeven aan afwijzingspolitiek – de totale weigering om de Joodse staat Israël te accepteren – zal hun doel om Palestina te creëren ongrijpbaar blijven, want Israël zal geen staat laten bestaan die zijn eigen vernietiging nastreeft. Integendeel, als de Palestijnen Israël eindelijk en daadwerkelijk accepteren, kan Palestina ontstaan. Maar daarvoor moet Israël stoppen met het beheersen van zijn Palestijnse vijand en hem verslaan. Voor de details van mijn betoog, zie mijn boek uit 2024, Israël Victory: How Zionists Win Acceptance and Palestinian Get Liberated.
NDP: Zijn de Abraham-akkoorden transactieafspraken die kwetsbaar zijn voor regimeverandering of zijn ze duurzaam?
DP: De akkoorden, die bijna vijf jaar geleden werden ondertekend, hebben vele crises doorstaan, vooral op 7 oktober en de oorlog tussen Israël en Iran. Dat ze dergelijke spanningen overleefden, impliceert een blijvende aard gebaseerd op wederzijds voordeel. Israëliërs streven naar normale betrekkingen met hun buren, terwijl een groeiend aantal West-Aziaten Israël ziet als de meest betrouwbare garantie voor hun veiligheid, vooral in een tijd van verminderde Amerikaanse betrokkenheid en betrouwbaarheid. Voor een levendige uitleg van deze nieuwe omstandigheden, zie het artikel van Gregg Roman, 'The Peace of the Victor'.
NDP: U maakt er een punt van om een onderscheid te maken tussen islam en islamisme. Kunt u toelichten hoe belangrijk dit onderscheid is in de beleidsvorming?
DP: Het onderscheid is van groot belang. Ten eerste kunnen moderne seculiere staten geen religieuze oorlog tegen de islam voeren, maar ze kunnen de ideologie van het islamisme wel tot de dood bestrijden. Ten tweede zijn moslims de eerste en grootste slachtoffers van het islamisme – denk aan Iraniërs, Afghanen, Pakistanen en Bengalezen – dus behoren zij tot de belangrijkste vijanden van het islamisme, met niet-moslims als hun hulp. Voor de beleidsvorming transformeren deze twee factoren de strijd van een strijd van niet-moslims tegen moslims naar gematigden tegen extremisten.
 Op 12 augustus 2022 vervulde Hadi Matar (links) het edict van ayatollah Khomeini door Salman Rushdie (midden rechts) aan te vallen in het Chautauqua-instituut. |
NDP: Uw critici beschuldigen u ten onrechte van strijd tegen de islam, niet tegen het islamisme. Waarom?
DP: Dit dient hun doelen. Zij schilderen me af als anti-islam om van mij een slecht imago te geven, dus verdraaien ze mijn woorden. Ik neem geen standpunt in over de islam als religie, maar ben fel gekant tegen het islamisme, de eeuwenoude totalitaire ideologie die verwant is aan fascisme en communisme. Ze erkennen nooit mijn bekende slogan: 'Radicale islam is het probleem, hervormde islam is de oplossing.'
NDP: Uw critici stellen ook dat uw vijandigheid tegenover islamisme 'islamofobie' voedt en mainstream moslimgemeenschappen stigmatiseert. Wat is uw reactie hierop?
DP: Integendeel, vijandigheid tegenover het islamisme biedt een basis voor moslims en niet-moslims om samen te werken tegen een extreme, dictatoriale en gewelddadige kracht. Dit gemeenschappelijke doel moedigt toenadering en vriendschap aan over religieuze grenzen heen.
NDP: U steunt 'gematigde moslims' als tegenwicht tegen het islamisme, maar wie kan als 'gematigd' worden beschouwd?
DP: Dat is inderdaad een uitdaging, vooral gezien de wijdverspreide islamitische praktijk om te doen alsof je zo gematigd bent. Een aantal analisten (Tarek Heggy, Zuhdi Jasser, een RAND Corporation-groep, Tashbih Sayyed, "Sam Solomon," Robert Spencer) en zelfs de Duitse deelstaat Baden-Württemberg hebben ideeën voorgesteld om gematigden van islamisten te onderscheiden. In 2017 heb ik mijn eigen lijst van 93 vragen aangeleverd, samen met de methodologie om ze toe te passen, bij "Smoking Islamists Out via Extreme Vetting." Het proces vereist een langdurige inzet van talent, middelen en tijd. Zodra deze is ingevoerd, zullen de procedures na verloop van tijd effectiever worden.
NDP: In de praktijk, kunnen overheden gematigde moslims identificeren en versterken?
DP: Waarom niet? Gematigden hebben over het algemeen een gebrek aan financiële middelen en lijden onder een dubbele afwijzing van zowel islamisten als achterdochtige niet-moslims. Dus ze verwelkomen de steun van de belastingbetaler. Dit zal een uitstekende investering blijken te zijn, hoewel overheidsinstanties uiterst waakzaam moeten zijn voor islamitische wolven in schaapskleren.
NDP: Is een seculiere Arabische renaissance mogelijk, of is het islamisme te diepgeworteld?
 De Egyptische schrijver Ahmed Lotfi El Sayed (1872-1963) symboliseerde de Arabische renaissance die ongeveer een eeuw geleden eindigde. |
NDP: Wat is uw grootste zorg voor de toekomst in West-Azië?
DP: Ik vrees de ontwikkeling van een islamisme 2.0, geleid door de regeringen van Turkije, Pakistan, Bangladesh en Maleisië. Hiermee bedoel ik een islamisme dat minder gewelddadig, verfijnder en succesvoller is dan de eerdere en afnemende versie.
NDP: Waarom bagatelliseren de mainstream media de islamitische bedreigingen?
DP: Ik beperk me tot media in landen waar moslims een minderheid van de bevolking vormen. Sinds de Iraanse revolutie van 1978-79 heeft links zich steeds meer aangesloten bij het islamisme. Dit is minder het gevolg van gedeelde opvattingen (denk aan privé-eigendom en de status van vrouwen) en meer omdat ze gemeenschappelijke vijanden delen (denk aan de Verenigde Staten en Israël). Dat gezegd hebbende, hebben beide kanten in de loop van de tijd de neiging gehad om elkaars standpunt en doelen over te nemen: linksen steunen antiblasfemiewetten, islamisten nemen het socialisme aan. Mainstream media, die bijna per definitie links georiënteerd zijn, passen in dit patroon.
NDP: Waarom geven de mainstream media een verkeerd beeld van conflicten in West-Azië?
DP: Linksen en islamisten nemen elkaars standpunt en doelen over, niet-islamitisch links verheerlijkt de Islamitische Republiek Iran en neemt antizionistische standpunten in.
NDP: Heeft het 'wokisme' in de Amerikaanse universiteiten en media het narratief over Israël, jihadisme en West-Azië fundamenteel veranderd?
DP: Een paar jaar geleden maakte ik me zorgen over dit vooruitzicht, maar nu betwijfel ik het. Hoewel woke-politici in bepaalde delen van de Verenigde Staten succesvol zijn geweest – let op de kandidaat van Indiase afkomst voor het burgemeesterschap van New York City – deed de Democratische partij het slecht bij de meest recente verkiezingen en andere indicaties suggereren dat de partij tot ongewone dieptepunten is gedaald. Als iemand die de laatste linkse beweging in de Verenigde Staten heeft meegemaakt, die van 1965-75, heb ik er steeds meer vertrouwen in dat ook deze, met haar excessen ('Defund the police', het afschaffen van immigratiecontroles, het toestaan van mannen in openbare vrouwentoiletten, genderspecifieke voornaamwoorden, landerkenningen) ook zal vervagen.
NDP: Frankrijk is het eerste grote westerse land dat de staat Palestina erkent. Wat zijn de gevolgen van deze verandering?
DP: Deze erkenning bevestigt de buitengewone wereldwijde steun voor de Palestijnen en verergert de toch al moeilijke situatie van Israël. Maar het brengt Palestina geen millimeter dichter bij de realiteit. Dat vereist een Palestijnse acceptatie van Israël.
NDP: Ziet u het Amerikaanse buitenlandse beleid in West-Azië als te assertief, te voorzichtig of juist goed?
DP: Ik ben het eens met analist Steven A. Cook dat Washington de afgelopen 30 jaar te ambitieus is geweest en nu zijn doelstellingen moet terugschroeven. Gedurende de Koude Oorlog, merkt hij op, heeft de Amerikaanse regering 'haar belangen in het Midden-Oosten succesvol beschermd', waar die belangen werden gedefinieerd als 'het voorkomen van de verstoring van de olie-export uit de regio, het helpen voorkomen van bedreigingen voor de veiligheid van Israël, en ... het in bedwang houden van de Sovjet-Unie.' Na het einde van de Koude Oorlog probeerde Washington echter 'de politiek en samenleving in het Midden-Oosten te transformeren', bijvoorbeeld door democratie te bevorderen. Maar dat mislukte jammerlijk. Cook concludeert uit dit verslag dat 'toen de Verenigde Staten probeerden te voorkomen dat er 'slechte dingen' met hun belangen gebeurden, zij daarin slaagden. Maar wanneer Washington zijn macht probeerde te benutten om "goede dingen" te laten gebeuren in dienst van zijn belangen, faalde het vaak.' Vooruitkijkend heeft de Amerikaanse regering 'een visie nodig voor haar rol in het Midden-Oosten die afstand doet van idealistische romantiek over het hervormen van de wereld ten gunste van een strategie gebaseerd op voorzichtigheid, discretie en een evenwichtig gebruik van middelen.' Dit betekent terugkeren naar bescheiden beleid in de Koude Oorlog-stijl, zoals toegang tot olie, het waarborgen van de veiligheid van Israël, de bestrijding van de verspreiding van massavernietigingswapens en het afschrikken van Rusland en China.
NDP: Als de Verenigde Staten zich volledig uit de regio zouden terugtrekken, wie zou er dan het meest van profiteren: Rusland, China of islamisten?
DP: Ik kan me niet voorstellen dat de Verenigde Staten hun belangen in West-Azië volledig opgeven, omdat de frequentie en ernst van de crises daar hen steeds weer terugtrekken. Zoals ik in 2012 schreef, ligt West-Azië 'in het centrum van de bewoonde wereld, geteisterd door gevaren, waaronder tirannie, geweld, massavernietigingswapens en oorlog. Deze hebben invloed op alles, van de veiligheid van zeeroutes tot gevluchte immigranten en binnenlandse veiligheidsregelingen. ... Alleen in het Midden-Oosten worden hele landen met uitsterven bedreigd. Verschillende landen zijn in anarchie vervallen.' Ik zou een bekende uitdrukking veranderen in: 'Je bent misschien niet geïnteresseerd in West-Azië, maar het is wel geïnteresseerd in jou.' Dat gezegd hebbende, voor zover de Verenigde Staten het Midden-Oosten verlaten, zal China er het meest van profiteren, want het heeft daar een invloedrijke infrastructuur opgezet. Daarentegen zijn zowel Rusland als de islamisten in verval.
NDP: Hebben de Verenigde Staten hun invloed op de situatie in West-Azië onherroepelijk verloren aan Rusland, China en Turkije?
DP: Nee. Washington behoudt een zeer groot vermogen in West-Azië. Het beschikt over een uniek netwerk van bondgenoten. Het heeft de grootste economische en diplomatieke invloed. En, zoals de aanval op de nucleaire installaties van Iran in juni 2025 aantoonde, beschikt het over een ongeëvenaard vermogen om oorlog te voeren.
 De Amerikaanse luchtmacht, geïllustreerd door een B-2 (voorgrond) en F-117A's (achtergrond), tijdens een ongedateerde trainingsoefening. |
