Toen de British Broadcasting Corporation (BBC), 's werelds grootste nieuwskanaal, in januari besloot om de aanslagers van Charlie Hebdo geen terroristen te noemen, heeft dit indruk op mij gemaakt. Het hoofd van de Arabische dienst van de BBC, Tarik Kafala, verklaarde de reden daarvoor als volgt:
Terrorisme is een te beladen woord. De Verenigde Naties hebben meer dan een decennium geworsteld om het woord te definiëren en konden het niet. Het is ook zeer moeilijk. We weten wat politiek geweld is, we weten wat moord, bombardementen en schietpartijen zijn en we beschrijven hen. Dat is veel meer onthullend, geloven wij, dan een woord zoals terrorist te gebruiken dat mensen als te beladen zullen beschouwen.
Niet alleen kunnen de Verenigde Naties dit kleine woord niet definiëren; een studie, Politiek Terrorisme, geeft een overzicht van 109 definities voor dat woord en over de betekenis debatteren verdeelt de specialisten onderling nog meer. Het concept bevat gewoon teveel beweeglijke delen - personeel, wapens, tactieken, netwerken en doelstellingen. Een Amerikaanse veiligheidsdeskundige, David Tucker, maant diegenen aan die het moeten definiëren om in plaats van gewoon de 'hoop op te geven' zoals zij die de hel binnengaan. Zijn Israëlische tegenhanger, Boaz Ganor, grapte dat "de strijd om het terrorisme te definiëren soms zo moeilijk is als de strijd tegen het terrorisme zelf."
Als de BBC, de VN en de specialisten het niet eens raken over wat het woord betekent, kunnen politici of de politie dat al evenmin. Is het voor een soldaat zinvol om een semantische strijd te voeren die nooit gewonnen zal worden? Waarom pleiten voor een woord waarvan iedereen het erover eens dat het verwarring zaait en sommigen het te beladen vinden?
Vandaar dat ook ik gestopt ben met terrorisme en terrorist te gebruiken (contraterrorisme, echter, is een woord dat moeilijker te vermijden is). Het is het niet waard om erover te bekvechten. Beter woorden gebruiken zoals gewelddadig, moordzuchtig, islamist en jihadist, woorden die geen kabaal om definities genereren. Beter geen tijd verspelen met te argumenteren dat de Amerikaanse of Israëlische regeringen niet terroristisch zijn.
Erger nog, dit argument over terrorisme leidt de aandacht af van het belangrijke feit, dat vernietiging en moord is. In plaats van een debat te voeren of een geweldsdaad voldoet aan een theoretische drempel, laten we ons beter richten op de echte problemen.
Ik heb ongeveer 200 keren geschreven en gesproken over terrorisme; Ik heb decennialang gepleit voor een coherent gebruik; noteer mijn brief aan de redacteur van The Washington Post omtrent dit onderwerp in 1984; nog onlangs in oktober vorig jaar, pleitte ik als co-auteur van een artikel dat de juridische en financiële implicaties van het woord terrorisme vereisen dat er "een precieze en accurate definitie is die consistent wordt toegepast." Mijn nieuwe standpunt is dat juridische en financiële documenten zouden herschreven moeten worden zonder de term terrorisme erin te gebruiken.
Het is nu al vijf maanden sinds deze woorden uit mijn woordenschat zijn verdwenen, lang genoeg om te kunnen melden dat mijn analyses standhouden en mijn politieke inspanningen onverminderd voortduren. In feite ben ik beter af zonder dit en die debatten over woordenschat. U zou dat ook zijn. (2 juni 2015)
Update van 3 juni 2015: Sommige lezers hebben deze analyse verkeerd begrepen. Ik heb noch de BBC tot mijn morele gids gemaakt noch ben ik politiek correct geworden: Ik zeg enkel dat het debat over de vraag of een daad van geweld al dan niet terrorisme is, een steriel debat is. Ik geef de voorkeur om ons te concentreren op diens banden met de islamitische ideologie, malafide regimes, of drugskartels – de echte kwesties dus, en geen academische discussie te voeren over een abstract begrip.
