De recente kritiek van Ankara op wat het de "openluchtgevangenis" van Israël in Gaza noemt, levert in de week van de verjaardag van de Turkse invasie van Cyprus extra relevantie.
 Emine Erdogan, de vrouw van de Turkse minister-president. |
Hun verbale aanvallen waren de voorbode van nog meer vijandigheid, waaronder het beledigen van de Israëlische president, de sponsoring van het 'Flottieltje voor vrede', en het terugroepen van de Turkse ambassadeur.
Deze Turkse woede roept de volgende vraag op: Is Israël in Gaza echt erger dan Turkije in Cyprus? Een vergelijking wijst uit dat dit niet het geval is. Bekijk even de volgende verschillen:
- Volgens de Minority Rights Group International maakten de Turken tijdens de invasie van juli-augustus 1974 gebruik van napalm en "het verspreiden van terreur" onder Cypriotische Griekse dorpelingen. Daarentegen gebeurde de "felle strijd" van Israël om Gaza in te nemen enkel met conventionele wapens, en veroorzaakte het vrijwel geen burgerslachtoffers.
- De daaropvolgende bezetting van 37 procent van het eiland kwam neer op een "gedwongen etnische zuivering", dat zegt William Mallinson in een pas verschenen monografie van de Universiteit van Minnesota. Daarentegen, als men de Israëlische autoriteiten wil beschuldigen van etnische zuiveringen in Gaza, dan was dat tegen hun eigen volk, de Joden, in 2005.
- De Turkse regering heeft wat Mallinson "een systematisch beleid van kolonisatie" noemt gevoerd op voormalig Griekse land in Noord-Cyprus. In 1973 waren Turks-Cyprioten met ongeveer 120 000 mensen; sindsdien hebben meer dan 160 000 burgers van de Republiek Turkije zich in hun land gevestigd. In Gaza is er geen enkele Israëlische gemeenschap overgebleven.
- Ankara regeert zijn bezette gebied zo strikt dat, met de woorden van Bülent Akarcali, een Turkse senior-politicus, "Noord-Cyprus wordt bestuurd als een provincie van Turkije." In Gaza bepaalt Hamas, een vijand van Israël, de regels.
- De Turken hebben een vals-autonome structuur opgezet, de 'Turkse Republiek Noord-Cyprus'. Gazanen genieten van echte zelfstandigheid.
- Een muur die door de eilanden loopt houdt vreedzame Grieken uit Noord-Cyprus. De muur van Israël houdt Palestijnse terroristen buiten.
 De opdeling van Cyprus sinds 1974. |
En dan is er nog de spookstad Famagusta, waar Turkse acties plaatsvinden zoals die van Syrië onder de criminele Assads. Nadat de Turkse luchtmacht de Cypriotische havenstad bombardeerde, bewogen Turkse troepen zich om het in te nemen, waardoor de hele Griekse bevolking (uit vrees voor een bloedbad) verplicht werd te vluchten. Turkse troepen zetten onmiddellijk het centrale deel van de stad af, Varosha, en verbood mensen er nog te wonen.
 Een bord op het hek rond Varosha, Cyprus. |
Vreemd genoeg dateert nog een andere Levantijnse spookstad van de zomer van 1974. Net 24 dagen vóór de Turkse invasie van Cyprus, evacueerden Israëlische troepen de grensstad van Quneitra om ze over te dragen aan de Syrische autoriteiten. Hafez al-Assad heeft ervoor gekozen - ook om politieke redenen - er niemand in te laten wonen. Decennia later is het ook daar nog steeds een leeg gebied, een gijzelaar van oorlogszucht.
Erdogan beweert dat de Turkse troepen Noord-Cyprus niet bezetten, maar dat het "binnen het bereik van Turkije ligt als waarborg voor macht", wat dat ook mag betekenen. De buitenwereld werd echter niet misleid: terwijl Elvis Costello zich onlangs terugtrok van een concert in Tel Aviv om te protesteren tegen "het lijden van de onschuldige [Palestijnen]", annuleerde Jennifer Lopez een concert in Noord-Cyprus om te protesteren tegen "schendingen van de mensenrechten" aldaar.
Kortom: Noord-Cyprus vertoont gelijkenissen met Syrië en lijkt op een 'openluchtgevangenis', veel meer dan Gaza. Het is bijna vermakelijk dat een hypocriet Ankara haar moraliteit in verband met Gaza uit, terwijl het zelf een zone beheert die heel wat meer weerzin opwekt. In plaats van zich te bemoeien met Gaza moeten Turkse leiders de illegale en ontwrichtende bezetting stoppen die Cyprus al decennialang op een tragische manier verdeelt.
