De toekomst van Europa staat op het spel. Zal het veranderen in "Eurabia", een onderdeel van de Moslim wereld? Zal het de opvallende culturele eenheid blijven die het was gedurende het laatste millennium? Of is er een creatieve synthese mogelijk tussen deze twee beschavingen?
Het antwoord is van immens belang. Europa mag dan slechts 7 procent van 's werelds landmassa vormen, maar de laatste 500 jaar, van 1450-1950, was het, goed of slecht, de motor van verandering voor de wereld. Hoe Europa zich ontwikkeld in de nabije toekomst beïnvloed de mensheid, en met name de dochter beschavingen van landen zoals Australië die nog steeds intieme banden onderhouden met het oude continent.
Ik voorzie drie mogelijke wegen voor Europa: Moslim dominantie, Moslims afgewezen of een harmonieuze integratie.
(1) Moslim dominantie is volgens sommige analisten onvermijdelijk. Oriana Fallici concludeerde dat "Europa meer en meer een provincie van de Islam aan het worden is, een kolonie van de Islam." Mark Steyn stelt dat veel van de Westerse wereld "de 21ste eeuw niet zal overleven, en effectief veel zal verdwijnen tijdens ons leven, inclusief de meeste zo niet alle Europese landen." Dit soort schrijvers wijst op drie factoren die leiden tot islamisatie van Europa: geloof, demografie en een eigen culturele achtergrond of erfenis.
De secularisatie dat Europa beheerst, met name onder de elites, leidt tot vervreemding van de Judeo-Christelijke traditie, lege kerkbanken en ontzag voor de Islam. Compleet tegenovergesteld vertonen Moslims een religieuze ijver dat zich vertaald in bereidheid tot religieuze oorlogsvoering, een neerbuigende houding tegenover niet-moslims en de verwachting dat Europa wacht op bekering tot de Islam.
Dit contrast in geloof heeft ook demografische gevolgen. Waar Christenen gemiddeld 1,4 kinderen per vrouw baren, ofwel een derde minder dan nodig is om de bevolking op het gelijke peil te houden, is het geboortecijfer onder Moslims dramatisch hoger, zij het dat dit tegenwoordig wat afneemt. Even zo goed wordt verwacht dat steden als Amsterdam en Rotterdam een Moslim meerderheid zullen hebben in ongeveer 2015. Rusland zou een Moslim meerderheids-staat kunnen zijn in 2050. Om de huidige pensioen voorzieningen te kunnen handhaven heeft Europa miljoenen immigranten nodig, waarin Moslims oververtegenwoordigd zijn, vanwege de nabijheid, koloniale banden en de onlusten in Moslim meerderheids staten.
Daar komt bij dat veel Europeanen niet langer trots zijn op hun achtergrond, waarden en gewoontes. Schuldgevoelens over het fascisme, racisme en imperialisme geven velen het gevoel dat hun eigen cultuur minder waarde heeft dan dat van de immigranten. Deze zelf-minachting heeft direct gevolgen voor Moslim immigranten, want als Europeanen hun eigen waardes verachten, waarom zouden immigranten die dan accepteren? Als we hier de al bestaande Moslim terughoudendheid voor Westerse waarden hier bijtellen, in het bijzonder aangaande seksualiteit, is het resultaat dat het Moslimse deel van de bevolking die waarden afwijst en zich er sterk tegen verzet.
De logica van deze eerste weg leidt uiteindelijk naar Europa dat een deel van Noord Afrika wordt.
(2) Maar deze weg is niet onvermijdelijk. Oorspronkelijke Europeanen kunnen zich verzetten, en aangezien ze 95 procent van de continentale bevolking uitmaken, kunnen ze altijd hun positie bekrachtigen, wanneer Moslims als een bedreiging van hun normen en waarden gezien worden.
Dit kan waargenomen worden in de Franse anti-sluier wetgeving of in Geert Wilders' film, Fitna. Anti-immigratie partijen winnen aan sterkte, een potentieel autochtoonse beweging is langzaam vorm aan het krijgen over het hele Europese continent, en politieke partijen die tegen immigatie zijn richten hun aandacht meer en meer op de Islam en Moslims. Deze partijen zijn onder andere Vlaams Belang, The British National Party, Frankrijk's Front National, de Partij voor de Vrijheid de Deense Volkspartij, en de Zweedse Democraten.
Ze zullen hoogstwaarschijnlijk blijven groeien, zolang immigratie toeneemt en de grote partijen proberen om hun anti Islam boodschap te verbieden. Als nationalistische partijen aan de macht komen, zullen ze waarschijnlijk multiculturalisme afwijzen, immigratie drastisch beperken, remigratie bevorderen, Christelijke normen en waarden stimuleren, pogen het geboortecijfer te verbeteren en meer algemeen teruggrijpen naar traditionele normen en waarden.
Een Moslim reactie zal uiteraard volgen. De Amerikaanse auteur Ralph Peters beschrijft een scenario waarin "Amerikaanse marineschepen voor anker liggen bij Brest, Bremershaven of Bari om de veilige evacuatie af te dwingen van Europese moslims." Peters concludeert dat door deze "onuitroeibare onmenselijkheid van de Europeanen", Europese Moslims op geleende tijd leven. Hij voorspelt dat "Moslims van geluk mogen spreken als ze er met massa deportatie vanaf komen, in plaats van vermoord te worden". En Moslims maken zich inderdaad zorgen over een dergelijk lot; sinds de tachtiger jaren wordt er openlijk gesproken om Moslims naar de gaskamers te sturen. (Vertaler: door wie? Door mohammedanen zelf, of hebben ze daar aantoonbare argument voor?)
Geweld door autochtone Europeanen kan niet verhinderd, maar wel beperkt worden door nationalisme; als er een groep is die de gewelddadigheden begint, zijn het de Moslims zelf. Ze hebben zich al regelmatig schuldig gemaakt aan vele vormen van geweld over geheel Europa, en het ziet er naar uit dat dit slechts het begin is. Samengevat, een Europese reactie zal hoogstwaarschijnlijk leiden tot een langdurige burgeroorlog, mogelijk een nog dodelijker variant van de herfst rellen in 2005 in Frankrijk.
(3) De beste oplossing is dat autochtone Europeanen en Moslim immigranten een weg vinden om samen te kunnen leven, en een nieuwe synthese te vormen. Een studie uit 1991 (LA France, une chance pour l'Islam) door Jeanne-Hélène Kaltenbach en Pierre Patrick Kaltenbach beoogt deze idealistische aanpak. Ondanks duidelijke bewijzen van het tegendeel blijft dit optimisme de hoeksteen van wijsheid , zoals blijkt uit de uitspraak van een "Economist" artikel dat concludeert dat op dit moment, tenminste, de gedachte aan "Eurabia" niets meer dan een angstgevoel is.
Dit is ook het standpunt van de meeste politici, journalisten en academici, maar het heeft weinig steun in de realiteit van de dag. Inderdaad, autochtone Europeanen kunnen hun Christelijk geloof herontdekken, meer kinderen verwekken en waardering tonen voor hun eigen verleden. Inderdaad, ze kunnen niet-moslims aanmoedigen de normen en waarden van Europa te accepteren en Moslims die al in Europa leven integreren in hun samenleving. Inderdaad, Moslims kunnen de Europese waarden accepteren. Maar dat gebeurt niet op dit moment, en dat maakt zo'n standpunt bijzonder kwetsbaar. Met name Moslim jongeren voeden hun rancunes en kweken sentimenten die in strijd zijn met normen en waarden van hun buren.
Men kan vrijwel zeker deze laatste weg afwijzen waarin Moslims de Europese waarden accepteren en integeren. De Amerikaanse columnist Dennis Prager beaamt dit: "Het is moeilijk een ander toekomst scenario voor te stellen voor West Europa dan een burgeroorlog of islamisatie."
Maar welke van de twee overblijvende wegen zal het continent nemen? Dat is moeilijk te voorspellen, omdat er nog geen crisis is. Dat is echter niet ver van ons af in de toekomst. Mogelijk binnen een decennium zal het duidelijk zijn hoe de Europees-Islam relatie zich zal ontwikkelen.
Het onvoorspelbare karakter van de Europese situatie maakt elke voorspelling moeilijk. Nog nooit in de geschiedenis heeft een belangrijke beschaving zich vreedzaam laten absorberen door anderen, noch is er een volk geweest dat in staat was om oorspronkelijk erfdeel te herwinnen. Europa's unieke omstandigheden maken het moeilijk de situatie te begrijpen, verleidelijk om conclusies te trekken en vrijwel onmogelijk te voorspellen. Samen met Europa betreden we het terra incognita.
