Hoe lang zullen ze de Republikeinse Partij domineren? De huidige revolutionaire stemming is onnatuurlijk voor conservatieven en zal op den duur slijten. Ik geef MAGA hooguit nog tien jaar te leven.
Het fiasco vrijdag, waarbij president Trump de Oekraïense leider Volodymyr Zelensky intimideerde en beledigde, is een van de ergste diplomatieke incidenten in de Amerikaanse geschiedenis. Als Amerikaan en conservatief, maar vooral als iemand die met tegenzin op Trump stemde bij de presidentsverkiezingen van 2020 en 2024, schaam ik me hiervoor.
 Het fiasco in het Oval Office op 28 februari 2025. |
Ik heb op Trump gestemd omdat hij ernaar streeft de trend van lakse grenscontroles om te keren en een einde te maken aan de administratieve staat (agentschappen van de uitvoerende macht die hun eigen wetten schrijven, beoordelen en toepassen), progressieve onderwijsinstellingen, raciale voorkeuren en de 'woke' genderideologie.
Maar Trump 2.0 heeft mij, een traditionele conservatief, in iets meer dan een maand ertoe aangezet om het met de Democraten eens te zijn over veel belangrijke kwesties: dat Rusland de oorlog tegen Oekraïne is begonnen en moet worden verslagen, maar ook dat Amerika behoefte heeft aan vrijhandel, een sterke NAVO-alliantie, anti-corruptiewetten, persvrijheid, een onafhankelijke rechterlijke macht en federalisme. Bovendien vertrouw ik vaccins, wantrouw ik cryptomunten en respecteer ik de uitslag van de presidentsverkiezingen van 2020.
Deze verschillen met de Republikeinse Partij maken mij, na 48 jaar als loyaal lid, nu politiek onafhankelijk. Hoe zijn we hier gekomen?
De persoon van Donald Trump is niet het antwoord: hij is wie hij is. De oorzaak ligt eerder in het feit dat de Republikeinen hem drie keer als hun leider hebben gekozen. Hoe kon een historisch sobere partij die geassocieerd werd met bestuurskamers en countryclubs conventionele politici opzijzetten ten gunste van een immorele, hebzuchtige, proceszieke, egocentrische, inconsistente, impulsieve en vulgaire buitenstaander?
Samengevat begint het verhaal in het roerige midden van de jaren zestig, toen radicalen tekeer gingen (Chicago, 1968) en zorgden ervoor dat liberalen te ver naar links gingen (George McGovern) en te zacht werden (gijzelaars in Iran gedurende 444 dagen). Die excessen en zwakheden leidden tot de ochtend-in-Amerika-campagne van Ronald Reagan, een doorslaand conservatief succes dat de Democraten ertoe aanzette terug te gaan naar het centrum, de Derde Weg te kiezen en Bill Clinton als president te kiezen.
In de ogenschijnlijk vredige jaren negentig verwierp een hernieuwde links dat centrisme en bereidde zich voor op strijd. Eind 1999 diende de Slag om Seattle als een spectaculair coming-outfeest. Schijnbaar uit het niets raakten zo'n 40.000 anti-demonstranten tegen de Wereldhandelsorganisatie slaags met de politie en namen ze een groot deel van het centrum van Seattle over. Een jaar later leidden de bizar nipte presidentsverkiezingen van 2000 tot liberale woede tegen George W. Bush (wat Charles Krauthammer "Bush Derangement Syndrome" noemde). De twee presidentschappen van Barack Obama bevestigden vervolgens de linkse verschuiving van de Democraten.
 Tijdens de 'Slag om Seattle' eind 1999 protesteerden tienduizenden linkse activisten tegen een bijeenkomst van de Wereldhandelsorganisatie. |
Rechts reageerde met ongebruikelijke woede, die voor het eerst tot uiting kwam in de Tea Party-beweging. Het is veelbetekenend dat de intellectueel David Horowitz conservatieven bekritiseerde omdat ze te beleefd waren en zichzelf afschilderde "als een voormalige radicaal die naar conservatieven werd gestuurd om hen slechte manieren te leren", dat wil zeggen, het overnemen van de methoden van linkse activisten. De verkiezingsnederlagen van twee gematigde Republikeinse presidentskandidaten, senator John McCain uit Arizona in 2008 en voormalige gouverneur van Massachusetts Mitt Romney in 2012, voedden de frustratie en vormden de basis voor de niet gematigde Trump.
Trump verwoordde op griezelige wijze de mengelmoes van woede, minachting en radicalisme van de Republikeinen. In de formulering van Paul Ryan, voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, hoorde Trump "een stem in dit land die niemand anders hoorde." De achterban van Make America Great Again begon hem te aanbidden, beschouwde hem als een vierdimensionaal schaakgenie, en volgde hem waar hij hen ook bracht, hoe lomp ("Pak haar"), kinderachtig ("Little Marco"), corrupt ($Trump), leugenachtig ("stop the steal"), onrustwekkend (6 januari 2021), imperialistisch (Canada, Groenland, Panama, Gaza), gewetenloos (Oekraïense metalen) of niet-conservatief (big government, enorme tekorten) hij ook mag zijn. MAGA-getrouwen prezen hem omdat hij taboes doorbrak, normen overtrad en zijn tegenstanders woedend maakte. Ze verheugden zich zelfs toen hij werd veroordeeld voor strafbare feiten.
Van zijn kant groeide Trump in zijn rol van hun bijna-godheid en evolueerde hij van een amateuristische olifant in een porseleinkast naar een doorgewinterde, zeer bekwame en vastberaden sterke man. Tijdens zijn eerste ambtstermijn werd hij gedwarsboomd door volwassen mensen maar nu eist en ontvangt hij gehoorzaamheid aan zijn aanmatigende persoon. Hij noemt zichzelf 'koning' en loert naar een ongrondwettelijke derde ambtstermijn. Zijn tactiek van "de zone overspoelen" overweldigt tegenstanders en creëert de voorwaarden voor een machtsgreep die ongekend zijn in de geschiedenis van de VS.
Dit hachelijke moment roept vragen op over de toekomst van het boze conservatisme. Ik verwacht dat MAGA te ver zal gaan, budgetten zal snijden met kettingzagen in plaats van scalpels en de Verenigde Staten internationaal zal verzwakken. Zijn radicale agenda zal instorten met relatief weinig resultaat. Conservatieven zullen terugkijken op dit intermezzo als een schandelijke periode van wanorde, overdaad en persoonlijkheidscultus.
Ik verwacht dat deze abnormale situatie en de tekortkomingen de revolutionaire stemming die nu de Republikeinse Partij domineert, zullen uitdoven. MAGA zal geen tien jaar meer duren. Dan zullen we eindelijk fatsoen, ethiek, consistentie, competentie en principes zien terugkeren.
Intussen blijft ik als conservatief resoluut niet-gelieerd en onafhankelijk.
Daniel Pipes werkte in de Republikeinse regeringen van Ronald Reagan, George H.W. Bush en George W. Bush.
