De overwinning van Hamas over Fatah op 14 juni in Gaza is van grote betekenis voor de Palestijnen, voor de Islamistische beweging, en voor de Verenigde Staten. Voor Israel is het van minder belang.
De spanningen tussen Fatah en Hamas zullen voortduren en hiermee ook de scheiding van de Westelijke Jordaanoever en Gaza. De opkomst van de twee rivalen, "Hamastan" en "Fatahland" is de uitkomst van een lang verborgen gebleven conflict, maar zoals Jonathan Schanzer in 2001 al voorspelde, gezien de neiging van de twee regio's zich voort te planten door afsplitsing "zou het niet zo verbazingwekkend zijn" als de Palestijnse Autoriteit (PA) zich ook geografisch zou opsplitsen. Dit gebeurde in de daaropvolgende jaren dan ook:
- De Palestijnse anarchie,die begon in 2004, creëerde clans en criminele warlords.
- Met de dood van Yasser Arafat in november 2004 verdween de transcendent slechte figuur die alleen een brug kon slaan tussen de twee gebieden.
- De terugtrekking van Israel uit Gaza in 2005 beroofde Gaza van zijn grootste stabiliserende element.
- De overwinning van Hamas in de verkiezingen van januari 2006 zorgde voor een stevige basis van waaruit Fatah bestreden kon worden.
Als we ervan uitgaan dat Fatah controle blijft uitoefenen op de Westelijke Jordaanoever (waar ze momenteel 1500 actieve Hamasleden arresteren), dan hebben twee concurrerende facties de ene Palestijnse Autoriteit vervangen. Gezien de doelmatigheid van het Palestijns nationalisme en haar recente origine (ze stamt specifiek uit 1920) is deze splitisng mogelijk van groot belang. Omdat het Palestijnendom ,zoals ik heb opgemerkt, zo oppervlakkig is, zou het "net zo snel kunnen eindigen als het begon". Plaatsvervangende affiliaties zouden pan-Islam, pan-Arabisch nationalisme, Egypte, Jordanië, of stammen en clans kunnen zijn.
Internationaal wordt door het feit dat Hamas en Fatah oorlogsmisdaden tegen elkaar plegen, de allesoverheersende mythe van moderne politiek doorgeprikt: het Palestijnse slachtofferdom. Verder, terwijl twee "Palestina's" ruzien over controle (bijvoorbeeld over wie de zetel bij de Verenigde Naties krijgt), wordt een tweede mythe beschadigd: die van een Palestijnse staat. "De Palestijnen staan op het punt zelf de grootste nagel in hun eigen doodskist te worden" zegt Saud al-Faisal, de Saoedische minister van Buitenlandse Zaken. Een Palestijnse journalist merkt sarcastisch op dat "de twee-staten oplossing eindelijk werkt."
Hiertegenover staat dat de Islamistische beweging groeit. De oprichting van een bolwerk in de Gazastrook geeft hen een bruggehoofd in het hart van het Midden-Oosten, van waaruit Egypte, Israel en de Westelijke Jordaaanoever te infiltreren zijn. De overwinning van Hamas is ook psychologisch een aanmoediging voor islamisten wereldwijd. Ook representeert het een signaal dat het Westen de "War On Terror" aan het verliezen is, door Ariel Sharon's kortzichtige unilaterale terugtrekkking-uit-Gaza-politiek en Bush's ondoordachte haast, verkiezingen te houden.
Wat Israel betreft, het land wordt nog steeds op dezelfde existentiele manier bedreigd. Israel profiteert van de isolatie van Hamas door het Westen, van de versplinterde Palestijnse beweging en van het hebben van een enkel adres in Gaza. Ook is het goed een vijand te hebben die openlijk verklaart de joodse staat te willen elimineren, in plaats van daarover te huichelen, zoals Fatah doet. (Fatah praat met Jeruzalem maar doodt Israeli's, Hamas doodt Israeli's zonder onderhandelingen; Fatah is niet gematigd, maar sluw, en Hamas is ideologisch.) Maar Israel verliest wanneer het enthousiasme, de discipline en onbuigzame stelligheid van de totalitaire Islam Fatah's onsamenhangende Arafatiaanse mishmash vervangt.
De verschillen tussen Fatah en Hamas betreffen personeel, benadering en taktieken. Ze delen bondgenoten en medestanders. Teheran bewapent zowel Hamas als Fatah. De "gematigde" terroristen van Fatah en de slechte terroristen van Hamas prenten indoctrineren hun kinderen met het barbaarse credo "martelaarschap". En beiden zijn het erover eens dat de joodse staat uitgewist moet worden. Op hun landkaarten wordt Israel niet getoond – niet eens Tel-Aviv.
De bereidheid van Fatah om een frauduleus diplomatiek spel te spelen, heeft wollig denkende en goedgelovige Westerlingen, Israelis incluis, aangelokt in hen te investeren. De meest recente idioterie was het besluit van Washington om naar Keith Dayton te luisteren en Fatah $59 miljoen in militaire hulp te zenden (om Hamas te bestrijden). Deze maatregel bleek nog stompzinniger te zijn toen Hamas deze wapens prompt bemachtigde voor eigen gebruik.
Een dezer dagen zullen de idiot-savant "vredesprocessoren" het spoor van catastrofes dat hun gefröbel heeft veroorzaakt, moeten opmerken. En in plaats van met oogkleppen op pogingen te doen, Fatah en Jeruzalem weer aan de onderhandelingstafel te krijgen, zouden ze zich kunnen richten op het veranderen van de mening van zo'n 80% van de Palestijnen, namelijk die, die nog steeds proberen de uitkomst van de oorlog in 1948-49 teniet te doen door het Zionisme te verslaan en een 22e Arabische natie op het stoffelijk overschot van Israel te bouwen.
Ehud Barak, de gloednieuwe Minister van Defensie van Israel, zou volgens berichten Hamas binnen een paar weken aanvallen, maar als Jeruzalem de corrupte en irredente Fatah blijft steunen (die premier Ehud Olmert onlangs zijn "partner" noemde), vergroot dit alleen de mogelijkheid dat Hamastan uiteindelijk ook de Westelijke Jordaanoever inlijft.
