"Als de Arabische anti-Israeli en anti-joodse propaganda van vandaag de dag wel heel erg lijkt op die van het Derde Rijk, dan is daar een goede reden voor". Dit schrijft Joel Fishman van het Center for Public Affairs in "The Big Lie and the Media War against Israel," (De Grote Leugen en de Mediaoorlog tegen Israel), een geschiedkundig onderzoek dat zeker van inzicht getuigt. Fishman begint met het schetsen van de hoe de situatie op zijn kop staat: Israel wordt gezien als gevaarlijk roofdier wanneer het haar burgers tegen terrorisme, conventionele oorlogsvoering en massavernietigingswapens verdedigt. Een onderzoek uit 2003 bijvoorbeeld wees uit dat Europeanen Israel als de "grootste bedreiging" voor de wereldvrede zien. Hoe deze krankzinnige omkering van de werkelijkheid - het enige volledig vrije en democratische land in het Midden-Oosten als universele dreiging - in de wereld gekomen?
Fishman gaat voor het antwoord daarop terug naar de Eerste Wereldoorlog, wat me niet verbaast, aangezien post-Koude Oorlog analisten zich steeds vaker de mate waarin Europa nog steeds in de schaduw van die ramp leeft realiseren, of het nu gaat om haar hernieuwde appeasement-politiek of om haar houding ten opzichte van haar eigen cultuur. In die tijd maakte de Britse regering voor het eerst gebruik van de opkomende massamedia, om zowel haar eigen burgerbevolking als die van de vijand te bereiken, in de hoop hun denken te vormen.
Het publiek van de Centrale Mogendheden hoorde boodschappen die erop gericht waren, de steun aan hun regeringen te ondermijnen, terwijl het publiek in de Entente naar berichten over wantoestanden luisterde, een aantal ervan vals. In het bijzonder: de Britse regering claimde dat het keizerrijk Duitsland een "Lijkverwerkingsfabriek" (Kadaververwerkungsanstalt) had, die dode, vijandelijke soldaten omzette in zeep en andere produkten. Toen de Britten na de oorlog de waarheid hoorden, gaf deze hen een nasmaak van wat Fishman skepticisme, verraad en de stemming van naoorlogs nihilisme" noemt.
De Britse disinformatiecampagne had twee disastreuze gevolgen voor de Tweede Wereldoorlog. Ten eerste zorgde het ervoor dat het geallieerde publiek skeptisch tegenover de Duitse gruweldaden tegen de joden stond, die grote gelijkenis vertoonden met de verzonnen verhalen die de Britten hadden rondgestrooid, zodat rapporten uit door de Nazi's bezet gebied regelmatig werden weggewuifd. (Dit verklaart waarom Dwight D. Eisenhower meteen na de bevrjding bezoeken aan concentratiekampen organiseerde, om getuige te zijn van hun realiteit en deze te documenteren.)
Ten tweede bewonderde Hitler het Britse precedent in zijn boek Mein Kampf (1925): "Eerst waren de beweringen van de [Britse] propaganda zo driest dat mensen dachten dat het onzin was, maar later werden ze er zenuwachtig van en uiteindelijk geloofden ze het." Tien jaar later werd deze bewondering vertaald naar de "Grote Leugen" van de Nazi's, die de waarheid op zijn kop zette, en van joden de vervolgers maakte en van Duitsers slachtoffers. Een immens propaganda apparaat ramde deze leugens met groot succes de Duitse psyche in.
De Duitse nederlaag bracht dit soort manieren om de waarheid te verdraaien tijdelijk in diskrediet. Maar een aantal ontsnapte Nazi's namen hun oude antisemitische ambities mee naar landen die nu in oorlog waren met Israel en die probeerden haar joodse bevolking te vermoorden. Duizenden Nazi's vonden asiel in Egypte, en een kleiner aantal ging naar andere Arabische landen, voornamelijk Syrië.
 Een van Johann von Leers' antisemitische pamfletten: "Juden sehen dich an" (Joden houden u in de gaten"). |
|
Het leggen van deze fundamenten bleek in 1967 na de historische overwinning van Israel in de Zesdaagse Oorlog, een beschamende nederlaag voor zowel de Sovjet-Unie als de Arabieren, van nut te zijn geweest. In de eropvolgende Sovjet-Arabische propagandacampagne werd Israel het recht zich te verdedigen ontkend, en de waarheid verdraaid door het land onophoudelijk van agressie te betichten. Zoals Hitler had geanalyseerd in Mein Kampf, eerst werden deze schaamteloze claims als onzin beschouwd, maar uiteindelijk werden ze geloofd.
Met andere woorden, de hedendaagse politieke waanzin staat in direct verband met die van gisteren. Zouden sommige anti-zionisten van vandaag zich schamen als ze zich realiseren dat hun denken, ook al zit er een nieuwe verpakking omheen, slechts een uitwerking is van de genocidale zwendel van Hitler, Goebbels en Himmler? En zouden ze hun mening dan veranderen?
