De verkozen president Donald Trump wil niets met Syrië te maken hebben. Op 7 december 2024 schreef hij dat "DE VERENIGDE STATEN MOETEN ER ZICH NIET MEE GAAN BEMOEIEN. DIT IS NIET ONZE STRIJD. LAAT HET UITSPELEN. RAAK ER NIET BIJ BETROKKEN!" (met hoofdletters in de originele tekst).
Ik ben het daar niet mee eens. In feite zou de Amerikaanse regering Bashar al-Assad, een wrede, totalitaire dictator, moeten helpen om aan de macht te blijven. Dit ongelukkige voorbeeld van contra-intuïtieve Realpolitik volgt op de omstandigheden in Syrië.
Simpel gezegd, wanneer beide partijen in een conflict walgelijk zijn, moeten Amerikanen hun doorgaans welkome en instinctieve gevoelens van humanitarisme op korte termijn opzij zetten en in plaats daarvan strategisch denken. Ze moeten zich afvragen welke uitkomst op de lange termijn de minste schade zal toebrengen aan burgers en Amerikaanse belangen.
Zoals ik in 2013 over Syrië schreef: "Kwaadaardige krachten vormen minder gevaar voor ons als ze oorlog tegen elkaar voeren. Dit (1) houdt hen lokaal gefocust en (2) voorkomt dat een van beiden als overwinnaar uit de strijd komt (en daardoor een nog groter gevaar vormt)."
Het typisch voorbeeld is dat van de hulp die de regering-Roosevelt terecht aan Stalin tegen Hitler gaf. Ze deed dit niet uit sympathie voor de Sovjet-Unie maar uit bezorgdheid dat deze zou vallen, waardoor de macht van nazi-Duitsland groter zou worden. Het was beter dat ze elkaar aan het oostfront bevochten dan ze wereldwijd bedreigend zouden worden. In dezelfde geest steunde de regering-Reagan Irak tegen Iran.
 Als Franklin Delano Roosevelt (rechts) met Stalin kon lachen, kan Biden Bashar al-Assad redden. |
Dezelfde logica geldt hier. Zoals Michael Rubin opmerkte in de MEF Observer,
De keuze die beleidsmakers moeten overwegen is niet tussen een sterke Assad versus een pluralistische, democratische oppositie, en een sterke Assad versus een zwak islamistisch regime. Het is eerder een zwakke Assad die zich verschanst in Damascus of Alawietische bolwerken langs de Middellandse Zeekust versus een steeds sterker, radicaler soennitisch regime met de wereldvisie van Hamas, zo niet de Islamitische Staat, maar met de volledige en openlijke steun van Turkije.
Als de opstandige troepen Damascus met succes zouden binnenvallen, zou een door Turkije gesteunde afsplitsing van Al-Qaeda, genaamd Hayʼat Tahrir al-Sham (HTS), vrijwel zeker de nieuwe regering domineren. Het zou het prestige en de macht van de sterke man van Turkije, Recep Tayyip Erdoğan, vergroten. Het zou de anderszins worstelende islamistische beweging een boost geven. Het zou ook het noordelijke front tegen Israël nieuw leven inblazen.
Het zou, kortom, een ramp zijn.
Het is veel beter dat de opstandelingen een langdurige strijd voeren tegen een defensieve Assad. Denk maar aan de voordelen: Turkije aan de ene kant en Hezbollah, Iran en Rusland samen aan de andere kant zouden tegen elkaar vechten in plaats van tegen de Verenigde Staten en hun bondgenoten. Alle middelen die aan Syrië worden besteed, verminderen de strijdkrachten van Poetin in Oekraïne. Op dezelfde manier verminderen de middelen die aan Syrië worden besteed, het vermogen van Khamene'i om Israël te bedreigen. Een reeds gecastreerde Hezbollah heeft meer moeite om zichzelf weer op te bouwen. HTS blijft buiten de macht.
Dit beleid is ook logisch vanuit een humanitair langetermijnperspectief. Ja, het verlengt de Syrische burgeroorlog, die nu het einde van zijn veertiende jaar bereikt, met alle bijbehorende wreedheden. Maar de bevolking van het Midden-Oosten zal op den duur meer lijden als er in Damascus een nieuw, flamboyant en oorlogszuchtig HTS-regime aan de macht komt.
 Is Damascus de volgende bestemming van Hayʼat Tahrir al-Sham? |
Assad steunen betekent dat je verschillende mogelijke stappen moet zetten. Turkije onder druk zetten om hulp aan HTS te onthouden. Israël oproepen om niet te reageren op oproepen van Syrische opstandelingen om hulp. Hulp uit Iran Syrië laten bereiken. Poetin een deal aanbieden om hem in staat te stellen troepen naar Syrië te verplaatsen als hij aangewezen voorwaartse posities in Oekraïne verlaat.
De burgeroorlog in Syrië heeft veel van Amerika's ergste vijanden in de val gelokt. Laten we ze helpen om elkaar te blijven vermoorden.
Daniel Pipes (DanielPipes.org, @DanielPipes) is de voorzitter van het Middle East Forum en auteur van Israel Victory: How Zionists Win Acceptance and Palestinians Get Liberated (Wicked Son). © 2024 door Daniel Pipes. Alle rechten voorbehouden.
Addendum van 7 december 2024: Voor een uitgebreidere versie van deze redenering, zie "Support Assad." Voor het theoretische argument, zie "Better Dictators than Elected Islamists".
Addendum van 8 december 2024: Mijn eerste reactie op het nieuws dat Bashar al-Assad is afgezet: De Syrische staatstelevisie kondigt aan: "De bevrijding van de stad Damascus, de omverwerping van dictator Bashar al-Assad en de vrijlating van alle onderdrukte gevangenen uit de gevangenissen van het regime." Ik: Het hart viert feest, de geest maakt zich zorgen.
