Twee aartsvijanden van Israël: Iran en de Palestijnen
De reeks bedreigingen waarmee Israël wordt geconfronteerd, maken het anders dan elke andere hedendaagse staat

Wat volgde op het bloedbad van 7 oktober verduidelijkte een realiteit: terwijl de meeste mensen en regeringen over de hele wereld het bestaan van Israël aanvaarden en zijn volk het beste wensen, willen twee vastberaden groepen vijanden met verschillende kwaliteiten en die verschillende bedreigingen vormen, dat Israël en zijn Joodse inwoners worden vernietigd. Elk van hen, het Iraanse regime en de Palestijnen, heeft een netwerk dat het op verschillende manieren zorgwekkend maakt.

Context. De Joodse staat heeft te maken gehad met een uniek salvo van zes bedreigingen. Deze omvatten, van meest naar minst gewelddadig:

1. Massavernietigingswapens: Iran vormt de grootste bedreiging maar zowel Irak als Syrië hebben eerder geprobeerd kernbommen te ontwikkelen terwijl Saoedi-Arabië, Egypte en Turkije ook interesse hebben getoond om dit te doen.
2. Conventionele militaire aanval: Land-, zee- en luchtmachten hebben Israël bij talloze gelegenheden aangevallen, niet alleen vanuit Egypte, Jordanië en Syrië maar ook vanuit Saoedi-Arabië, Irak en Libanon.
3. Oorlogvoering met lage intensiteit, ook bekend als terrorisme: Aanvallen zijn van vele kanten gekomen, waaronder extreem links (bijvoorbeeld het Japanse Rode Leger), extreem rechts (neonazi's), Arabische nationalisten (het Arabische Bevrijdingsfront), Palestijnse nationalisten (het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina) en islamisten (Hamas, Hezbollah, Houthi's).
4. Demografische aanval: Hogere geboortecijfers bieden de verleiding om Israël te overweldigen, vooral als dit de deur kan openen voor een "recht op terugkeer".
5. Economische boycot en blokkade: Financiële en handelsboycots en andere pogingen om de economie te ondermijnen, hebben Israël altijd achtervolgd.
6. Ideologische delegitimisering: Om de aantrekkingskracht van Israël te ondermijnen, associëren zijn Palestijnse en linkse vijanden het zionisme met imperialisme, communisme, nazisme, apartheid, racisme, blanke suprematie, Joods exclusivisme en andere weerzinwekkende ideeën.

De lijst roept twee observaties op. Ten eerste wordt geen enkele andere hedendaagse staat geconfronteerd met zo'n scala aan bedreigingen; waarschijnlijk heeft zelfs geen enkele staat dat ooit in de geschiedenis meegemaakt. In die zin heeft Israël de last van de Joden geërfd. Ten tweede heeft Israël effectief nummers 2 à 5 verslagen, waardoor alleen nummer 1 en nummer 6 nog grote uitdagingen vormen. Dat wil zeggen, Iran en de Palestijnen.

De zevendelige Ring van Vuur van Iran omringt Israël aan drie kanten.

Vijandigheid uit Teheran. Vanaf het begin heeft de Islamitische Republiek Iran zichzelf gedefinieerd door vijandschap jegens de Verenigde Staten en Israël, de zogenaamde "Grotere en Kleinere Satans". 45 jaar lang heeft het regime enorme middelen ingezet en grote ontberingen doorstaan bij het nastreven van deze doelen. Concreet bouwde het een 'ring van vuur' rond Israël met de bedoeling de Joodse staat te omsingelen, in Irak, Syrië, Libanon, de Westelijke Jordaanoever, Gaza en zelfs Jemen, met vijanden die zo talrijk en zo goed bewapend waren dat hun gezamenlijke krachten zou het overweldigen. Hoewel deze Iraanse inspanning enige politieke steun heeft gekregen, is de nadruk altijd op gewelddadige middelen gelegen. De Iraanse agressie heeft Israël geïntegreerd in een regionale alliantie tegen Teheran.

Palestijnen minachten. De Palestijnse dreiging is subtieler. De sterke punten van Israël en de zwakke punten van de Palestijnen irriteren de behoefte om Palestijnen voor zich te winnen. Al in 1977 verklaarde de Israëlische premier Menachem Begin: "Ik heb geen Palestijnse erkenning nodig voor mijn recht om te bestaan." In 1981 herhaalde de Israëlische politicus en diplomaat Abba Eban het standpunt van Begin: "Niemand doet Israël een dienst door zijn 'recht om te bestaan' af te kondigen." In 2007 voegde Benjamin Netanyahu eraan toe: "Ons bestaan is niet afhankelijk van de bereidheid van de Palestijnen om vrede met ons te sluiten."

Het "vredesproces" dat decennialang de politiek van het land domineerde, nam af. In 2013 beschouwde slechts 10 procent van de Joodse Israëliërs die onderhandelingen als hun hoogste prioriteit. Het speelde bijna geen rol in de vijf Israëlische verkiezingen van 2020-2022. Voor de meeste Israëliërs werd het debatteren over de fijne kneepjes van de Palestijnse diplomatie, zo merkte een voormalig adviseur van de Israëlische premier op, net zo irrelevant als "het debatteren over de kleur van het hemd dat je zult dragen bij de landing op Mars." De algemene stemming samenvattend, wees de Israëlische strateeg Efraim Inbar de Palestijnen af als een "strategische overlast."

Maar minachting voor de Palestijnse kwestie is logisch als je alleen naar geweld kijkt want Palestijnen vormen minder een bedreiging dan Hezbollah en veel minder dan Iran. Ze vormen echter een ander gevaar door een onberekenbaar schadelijk antizionistisch verhaal over de hele wereld te verspreiden.

Focus op de Palestijnen. De linkse oppositie tegen Israël richt haar woede nauwgezet op het Israëlische beleid ten opzichte van de ongeveer 3,5 miljoen Palestijnen die op de Westelijke Jordaanoever, in Gaza en in Oost-Jeruzalem wonen. Dit is het bijna exclusieve probleem van links met betrekking tot Israël. Die heeft bijna geen interesse in binnenlandse onderwerpen van Israël, noch in buitenlandse zaken zoals een mogelijke aanval op de nucleaire infrastructuur van Iran of het bezit van kernwapens door Israël zelf.

Door meesterlijke marketing heeft het waargenomen slachtoffergedrag van een kleine en machteloze bevolking dit gekatapulteerd tot een wereldwijd probleem van mensenrechten, dat oneindig veel meer aandacht krijgt dan de veel grotere conflicten in Burkina Faso, Kameroen, Democratische Republiek Congo, Soedan, Ethiopië of Myanmar.

Linkse steun verklaart waarom de Palestijnse Autoriteit en Hamas geweld gebruiken tegen Israël, zelfs als ze van tevoren weten dat ze elke militaire strijd zullen verliezen, omdat ze ook weten dat de gevechten hun status aan de linkerkant vergroten. Academici komen op voor hun zaak, apparatsjiks sturen hen geld en politici vieren hun extremisme. Palestijnen kunnen steevast het geweld initiëren maar Israëliërs krijgen kritiek omdat ze reageren. Palestijnse aanvallen hebben dus het dubbele voordeel dat ze Israëliërs doden en de woede van links aanwakkeren.

Voorbeelden. Linkse antizionisten zijn onder andere leerkrachten, journalisten, kunstenaars, ambtenaren, priesters, dominees en rabbijnen. Een breed scala aan niet-gouvernementele organisaties, van Amnesty International tot de Wereldraad van Kerken, is op de kar gesprongen. Het Black Lives Matter-platform beschuldigt Israël van "apartheid" en "genocide". Extreemlinkse politici vertegenwoordigen bijna overal de meest antizionistische standpunten in hun land.

George Floyd met keffiyeh naast een Palestijnse vlag, geschilderd op de Israëlische scheidingsmuur op de Westelijke Jordaanoever.

"Woke"-corporaties hebben zich bij de strijd aangesloten. Airbnb, een online marktplaats voor kortetermijnhomestays, verbood Israëliërs die op de Westelijke Jordaanoever wonen om hun huizen op het platform te verhuren, terwijl Palestijnen dat wel mochten doen, voordat de platform een stap terugzette toen ze te maken kreeg met discriminatierechtszaken.

Onder politici is het waar dat Bernie Sanders geen Amerikaanse president werd en Jeremy Corbyn geen Britse premier, maar hondsdolle antizionisten bezetten prominente posities in de wetgevende macht van beide landen. Om maar één voorbeeld te noemen, verzetten ze zich tegen de resolutie van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden om Israël te feliciteren met zijn 75e verjaardag. Antizionistische krachten zijn wereldwijd in opkomst, zoals Gabriel Boric ("Israël is een genocidale en moorddadige staat") en Luiz Inácio Lula da Silva, in 2022 respectievelijk verkozen tot presidenten van Chili en Brazilië terwijl Humza Yousaf in maart vorig jaar werd verkozen tot eerste minister van Schotland. Huidige trends suggereren dat het Élysée, 10 Downing Street en het Witte Huis uiteindelijk binnen handbereik liggen.

Linkse vijandigheid jegens Israël kan extreme verbale vormen aannemen, zoals blijkt uit verschillende voorbeelden die vóór 7 oktober plaatsvonden. Onder de slogans die werden geroepen tijdens een demonstratie op Grand Central Station in New York, een van de meest prominente plekken in de stad, waren onder meer: "Bevrijd ze allemaal, het zionisme moet vallen! Kolonist, kolonist, ga terug naar huis! Palestina is van ons alleen! We willen geen twee staten, we willen alles! Verpletter de koloniserende zionistische staat!" De Engelse muzikant Roger Waters vergeleek Israël met nazi-Duitsland. Rafiki Morris van de Pan-Afrikaanse Revolutionaire Volkspartij verklaarde tijdens een bijeenkomst in Washington, D.C. dat "de enige goede zionist een dode zionist is."

Op 9 oktober 2023 verzamelden anti-Israëlische demonstranten zich voor het operagebouw in Sydney.

Sommige linksen gaan verder dan woorden: Rachel Corrie bracht in 2003 het ultieme offer door zichzelf doelbewust op het pad van een gepantserde bulldozer te plaatsen die werd bestuurd door het Israëlische leger, waardoor ze werd verpletterd, gedood en veranderd in een Palestijnse "martelares".

Conclusie. Iran en de Palestijnen vormen tegengestelde existentiële gevaren voor Israël: in de eerste plaats het geweld, niet het verhaal; voor de anderen het verhaal, niet het geweld. Vanuit het gezichtspunt van de Joodse staat is Palestijnse acceptatie net zo belangrijk als het beëindigen van de Iraanse dreiging. Hun wisselwerking is symbiotisch, waarbij ze elkaar versterken. Samen verhinderen ze dat Israël een normale staat wordt. Totdat Israël ze kan overwinnen, behoort ze tot dat kleine aantal staten (Bahrein is een andere) waarvan het bestaan zelf nog steeds ter discussie staat.

Daniel Pipes (DanielPipes.org, @DanielPipes) is de voorzitter van het Middle East Forum en de auteur van het onlangs gepubliceerde Israel Victory: How Zionists Win Acceptance and Palestinians Get Liberated (Wicked Son) waaruit dit artikel gedeeltelijk is afgeleid. © 2024 door Daniel Pipes. Alle rechten voorbehouden.