 Hassan Nasrallah. |
Afgezien van deze lof zou ik deze maatregel bekritiseren als een waarschijnlijke fout: het leidt af van het belangrijkste oorlogstoneel, dat van Gaza tegen Hamas.
Israël heeft nu al een jaar gereageerd op de wreedheden van 7 oktober. Niet alleen was de regering die dag zelf niet voorbereid, maar ze had ook geen plannen om Hamas aan te vallen, had relatief weinig inlichtingen over de bezittingen of leiderschap van de organisatie en werd geconfronteerd met een machtige binnenlandse en buitenlandse lobby die aandrong op het maken van de terugkeer van gijzelaars tot de eerste prioriteit.
Deze beperkingen hebben de Israëlische operatie in Gaza slechts matig succesvol gemaakt. Ja, militaire technici prijzen de tactieken, maar het leiderschap van Hamas blijft samenhangend, de strijders zijn actief, de controle over de bevolking is vrijwel intact en de internationale steun is groter dan ooit. Om het nog maar eens duidelijk te maken: de middelmatige vooruitgang over een periode van een jaar contrasteert aanzienlijk met het in zes dagen tijd uitschakelen van de drie grote staatslegers in 1967.
Om het nog erger te maken voor Israël, sloot Hezbollah zich een dag na 7 oktober aan bij het conflict. Enthousiast over de verwoesting en om Hamas te helpen, heeft ze het noorden van Israël aangevallen met 8.000 raketten en projectielen, waarbij eigendommen werden vernield, mensen werden gedood en de langdurige evacuatie van meer dan 60.000 inwoners werd afgedwongen. Israël eiste dat Hezbollah zijn aanvallen zou stopzetten en toen Hezbollah dat niet deed, zoals elke zichzelf respecterende staat moet doen, nam Israël een reeks maatregelen, waaronder de spectaculaire explosie van piepers en walkie-talkies.
 Israël heeft grootschalige operaties uitgevoerd tegen doelen van Hezbollah in Libanon. |
Het oorspronkelijke doel had een beperkt bereik: Hezbollah opwekken om de agressie te stoppen, zodat mensen naar huis konden terugkeren. Dit was een klassiek voorbeeld van afschrikking. Stop en laat het maar, of anders.
Maar toen de Israëlische successen op elkaar voortbouwden, bezweek het Israëlische leiderschap voor de verleiding, verhoogde het zijn ambities en raakte het de weg kwijt. Door afschrikking te vergeten, besloot het (in de woorden van premier Benjamin Netanyahu) "ook [om] Hezbollah te verslaan." Het beëindigen van de raketaanvallen maakte plaats voor het beëindigen van Hezbollah zelf. Jeruzalem verviel in een klassiek patroon onder overwinnaars: het oorspronkelijke oorlogsdoel uit het oog verliezen, zich laten meeslepen en onnodig grotere ambities aannemen.
 De Israëlische premier Benjamin Netanyahu verklaarde op 27 september bij de Verenigde Naties de oorlog aan Hezbollah. |
Als gevolg van deze fout wordt Israël nu geconfronteerd met twee grootschalige gevechten, in het zuiden en in het noorden, en met twee organisaties om te vernietigen. Het nam het op tegen Hezbollah voordat het Hamas doodde en loopt het risico geen van beide te doden.
Let op het contrast: terwijl een staakt-het-vuren met Hamas vreselijke gevolgen heeft voor Israël omdat het betekent dat nationale belangen worden opgegeven ten gunste van een paar levens, beëindigt een staakt-het-vuren met Hezbollah de raketaanvallen, waardoor de inwoners naar huis kunnen terugkeren en de Israëlische troepen hun volledige aandacht aan Hamas kunnen besteden.
Moge de regering van Netanyahu van koers veranderen, instemmen met een staakt-het-vuren met Hezbollah en Hamas zonder afleiding vernietigen.
Daniel Pipes (DanielPipes.org, @DanielPipes) is de voorzitter van het Middle East Forum en voormalig hoogleraar strategie aan het U.S. Naval War College. © 2024 door Daniel Pipes. Alle rechten voorbehouden.
Addendum van 28 september 2024. Een aantal lezers was het niet eens met de bovenstaande analyse omdat Israël feitelijk zijn oorlog tegen Hamas effectief heeft voltooid. Waarop ik antwoord:
Als dat zo is, waarom bedreigt Hamas dan nog steeds de inwoners van Gaza? Waarom is er geen bestuur in Gaza? Waarom is de wederopbouw nog niet begonnen? Waarom heeft Netanyahu niet beweerd dat de vernietiging van Hamas is voltooid?
Dit artikel van de New York Times van 13 september suggereert het probleem:
bijna een jaar na het begin van de oorlog functioneert de burgerregering nog steeds. Dhr. [Ismail] Thawabteh, de directeur-generaal van het door Hamas gerunde overheidsmediakantoor, zei dat de regering nog steeds duizenden mensen in dienst heeft, helpt bij het distribueren van hulp en vrijdaggebeden organiseert. Veiligheidsdiensten blijven proberen de wet te handhaven, voegde hij eraan toe.
Door de overheid gerunde noodcomités helpen bij het veiligstellen van hulp en het handhaven van de orde, zei dhr. Thawabteh. "De regering in Gaza leeft in een tijd van uitdagingen", zei hij. "Maar ze is nog steeds op haar plaats en voert haar dagelijkse missies uit."
Hamas is niet de enige groep die actief is in Gaza. De Palestijnse Islamitische Jihad, een bondgenoot van Hamas die deelnam aan de terroristische aanslagen van 7 oktober, blijft sterk. Gewapende bendes en buurtcomités opereren in het hele gebied, waarbij sommigen ook bedreigingen uiten en wraakacties uitvoeren.
Amerikaanse functionarissen zeggen dat de groepen opereren met de impliciete zegen van Hamas, hoewel het precieze niveau van door Hamas uitgeoefend toezicht en controle van groep tot groep verschilt. Maar dhr. Sinwar is de onbetwiste leider van Gaza. Hoewel zijn dagelijkse controle over de regering is verzwakt, terwijl hij probeert te voorkomen dat hij door Israël wordt gevangengenomen of gedood, bepaalt hij nog steeds de algemene doelstellingen en het beleid voor Gaza, volgens functionarissen die zijn ingelicht over de inlichtingendienst.
Hulporganisaties die proberen humanitaire hulp naar Gaza te brengen, erkennen de voortdurende controle van Hamas. Hulpkonvooien moeten hun inspanningen coördineren met lokale Hamas-leiders, anders lopen ze het risico dat de hulp wordt geblokkeerd. Pogingen om inwoners van Gaza die verbonden zijn met de op de Westelijke Jordaanoever gevestigde Palestijnse Autoriteit te laten helpen bij het beveiligen van hulpkonvooien, zijn mislukt. Amerikaanse functionarissen zeggen dat de vijandigheid en bedreigingen van Hamas tegenover de konvooien de operatie onmogelijk maakten.
Een ander artikel van de New York Times, gedateerd 17 september, gaat dieper in op de zaak.
- Khaled Meshal van Hamas: "Hamas heeft de overhand. Ze is standvastig gebleven" en heeft het Israëlische leger in "een staat van uitputting" gebracht.
- Ghaith al-Omari van het Washington Institute for Near East Policy: Hamas-leiders "hebben het gevoel dat de tijd aan hun kant staat. Ze denken dat ze de enigen zijn die de stad beheersen."
- Maj. Gen. Gadi Shamni, een voormalig commandant van de Gaza-divisie van het Israëlische leger: "Hamas is deze oorlog aan het winnen. Onze soldaten winnen elke tactische confrontatie met Hamas, maar wij verliezen de oorlog, en op grote schaal. ... Er is niemand die Hamas daar kan uitdagen nadat de Israëlische troepen zijn vertrokken."
- Akram Atallah, een columnist voor het in Ramallah gevestigde Al-Ayyam: "Als de oorlog nu eindigt, zou dat een overwinning zijn voor Hamas."
