Martin Sherman, uitvoerend directeur van het Israël Instituut voor Strategische Studies, heeft een nieuwe kolom gewijd aan "Waarom de Palestijnse staat de Israëlische overwinning belemmert," om zijn en mijn verschillen aan te halen over wat we het fundamenteel eens zijn, met name het doel van de overwinning van Israël.
Dit is het idee dat het "vredesproces" veranderde in een "oorlogsproces" en dat de oplossing voor de Palestijnse-Israëlische confrontatie niet is om Israël meer pijnlijke toegevingen te laten doen maar integendeel, dat Israël zijn wil moet opleggen aan zijn vijand leggen en de Palestijnse droom om de Joodse staat te elimineren moet verpletteren. Washington moet zijn Israëlische bondgenoot hierin aanmoedigen. Ironisch genoeg is verliezen het beste wat de Palestijnen zouden kunnen overkomen, want het bevrijdt hen van een vernietigende obsessie en stelt hen in staat om hun eigen politiek, economie, samenleving en cultuur op te bouwen.
Om dit idee te promoten heeft het Midden-Oosten Forum, de organisatie die ik leid, samengewerkt heeft met leden van het Amerikaanse Huis van Volksvertegenwoordigers om een Congres Israël Victory Caucus (CIVC) te lanceren om bij de president te lobbyen. Sherman huldigt het CIVC als "een initiatief van kritisch belang met echt paradigmatisch spelveranderend potentieel."
 De lancering op 27 april 2017 van de Congressional Israel Victory. Van links naar rechts: Gregg Roman, E.J. Kimball, Bill Johnson, Daniel Pipes, Ron DeSantis en Gary Bauer. |
Maar zoals de titel van zijn artikel suggereert, Sherman maakt een probleem omtrent mijn standpunt dat "als de Palestijnen uiteindelijk de strijd tegen Israël zullen staken, hun centrale ligging in het conflict zal leiden tot een verzwakking van het Zionisme van Marokko tot Indonesië... Een Palestijnse nederlaag zal het begin markeren van het einde van een bredere oorlog van Arabieren en moslims tegen Israël."
Hij verwerpt het argument als "niet gefundeerd" omdat Arabische en islamitische vijandigheid jegens Israël "over de zelfbeschikking van de Palestijnse Arabieren centraal staat." Hij haalt daarvoor vier argumenten aan:
1. Anti-Zionisme bestond al lang voordat de Palestijnen een centraal probleem zijn geworden na 1967 toen Israël beslag legde op de Westelijke Jordaanoever en Gaza. Mijn antwoord: Natuurlijk. Maar de komende 50ste verjaardag van de Zesdaagse Oorlog maakt het bijzonder zwaar om vast te stellen hoeveel de houdingen in de loop der tijden veranderd zijn. Geen enkele Arabische regering roept vandaag op tot de vernietiging van de Joodse staat; Allen focussen zich in plaats daarvan op "Palestina". Dat is al een enorme verandering die een Israëlische overwinning verder zal versterken.
2. Er is geen manier om een gedemilitariseerde "micro-mini staat" te ontwikkelen, die is ontstaan als gevolg van een vernederende nederlaag, die de Judeofobische razernij kan defuseren die momenteel leeft binnen de Arabische en islamitische wereld. Mijn antwoord: Judeofobische razernij is een goede term voor het bijna alomtegenwoordige antisemitisme dat onder moslims leeft. Tegelijkertijd is het genadig oppervlakkig, minder gebaseerd op de islamitische leer of geschiedenis dan in tactische behoeften om tegen Israël te vechten. Onder de juiste omstandigheden - dat wil zeggen, met de strijd beëindigd en de Palestijnen rustig geworden - zal die wellicht afnemen.
3. Wie onder de Palestijnen, vraagt hij, is "gemachtigd om een bindend document van overgave te ondertekenen" met Israël? Mijn antwoord: Een nderlaag vereist geen handtekening op een stukje papier: heeft de regering van de Verenigde Staten een document van overgave tegenover Vietnam ondertekend of de Russen in Afghanistan? Belangrijker nog, de nederlaag weerspiegelt een verandering van het hart dat anders slaat. De vox populi, niet niet het ambtenarendom, is de sleutel.
 Hoe het Palestijns-Israëlisch conflict niet zal beëindigd worden: Het Amerikaanse Zuiden ondertekent de overgave aan het Noorden te Appomattox in 1865. |
4. Verwijzen naar peilingen die aangeven dat ongeveer 30 procent van de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en ongeveer 50 procent van de Gazanen willen emigreren, daaruit concludeert Sherman dat het niet moeilijk zal zijn om de Palestijnen te overtuigen om te vertrekken. Mijn antwoord: Zelfs als we deze hoge cijfers als correct accepteren, zullen twee factoren dit project ondoeltreffend maken: sociale druk/bedreigingen met geweld en geen regeringen die de Palestijnen willen absorberen. In principe zullen Arabische en moslimleiders de Palestijnen niet binnenhalen; De rest van de wereld heeft de neiging om voorzichtig om te gaan met meestal ongeschoolde emigranten met gewelddadige achtergronden. Daarom kan Sherman's "gefinancierde emigratie paradigma" niet centraal staan bij het Israël Victory Project.
Tenslotte heeft de deur open laten voor een Palestijnse staat een ander voordeel in de Verenigde Staten. Sherman erkent dat het idee van een Israëlische overwinning en Palestijnse nederlaag "gedurfd" en zelfs "revolutionair" is. Voor sommigen is het echter schokkend; J Street noemt het bijvoorbeeld "middeleeuws" en "werkelijk angstaanjagend". Om de overwinning van Israël acceptabel te maken voor een groot aantal Amerikanen, wil ik het zo verteerbaar mogelijk maken. Dat betekent onder meer de mogelijkheid - wanneer de oorlog goed en wel over is - van een Palestijnse staat. Ik zou er haast aan willen toevoegen dat dit geen onmiddellijk vooruitzicht is, want het conflict moet helemaal voorbij zijn, iets dat minstens tien jaar voorbij is. Maar de optie oogt gezond.
Ik bedank Martin Sherman voor het verfrissend debat en stel voor dat we het hier afsluiten.
Daniel Pipes (DanielPipes.org, @DanielPipes) is de president van het Midden-Oosten Forum. © 2017 door Daniel Pipes. Alle rechten voorbehouden.
