Daniel Polisar van het Shalem College in Jeruzalem schudde het debat omtrent de Palestijns-Israëlische betrekkingen in november 2015 grondig door elkaar met zijn essay "Wat willen de Palestijnen?" Daarin, na 330 peilingen te hebben bestudeerd m.b.t. "het perspectief begrijpen van de doorsnee Palestijnen" ten aanzien van Israël, Israëliërs, Joden en het gebruik van geweld tegen hen, bevond hij dat de Palestijnse aanvallers "aanbeden" worden door hun gemeenschap - met al wat dit allemaal inhoudt.
 Daniel Polisar van het Shalem College in Jeruzalem. |
Hij deed het opnieuw met "Willen de Palestijnen een tweestatenoplossing?" Deze keer heeft hij in 400 opiniepeilingen van Palestijnse opinies gepoogd om enige consistentie te vinden tussen schijnbaar tegenstrijdige bewijzen omtrent manieren om het conflict met Israël op te lossen. Uit deze verwarrende berg info stelt Polisar overtuigend vast dat Palestijnen collectief drie gerelateerde standpunten ten aanzien van Israël aanhouden: er is geen historische of morele claim om te bestaan, het is inherent inhalig en expansief, en het is gedoemd tot uitsterven. In combinatie leggen deze attitudes de wijdverspreide Palestijnse eis op een staat van 'de rivier naar de zee', tot een groot Palestina dat Israël op hun kaarten uitwist.
Met deze analyses heeft Polisar op elegante wijze het fenomeen ontleed dat ik het Palestijnse rejectionisme noem. Dat is het beleid dat in 1921 door de afzichtelijke moefti van Jeruzalem, Amin al-Husseini, geïmplementeerd werd en de daarop volgende eeuw consequent gevolgd werd. Rejectionisme eist dat Palestijnen (en daarbuiten, Arabieren en moslims) elk aspect van het Zionisme verwerpen: Joodse banden met het land Israël verwerpen, Joodse eigendom van dat land bestrijden, weigeren de Joodse politieke macht te erkennen, weigeren te handel te drijven met Zionisten, Zionisten te vermoorden waar mogelijk en bondgenoot met een buitenlandse macht, waaronder Nazi-Duitsland en Sovjet-Rusland, om het Zionisme uit te roeien.
 Amin al-Husseini inspecteert de Bosnische SS soldaten. |
De continuïteiten zijn opvallend. Alle grote Palestijnse leiders - Amin al-Husseini, Ahmad al-Shukeiri, Yasir Arafat, Mahmoud Abbas en Yahya Sinwar (de nieuwe leider van Hamas in Gaza) - hebben van het elimineren van de Zionistische aanwezigheid hun enige doel gemaakt. Ja, om tactische redenen hebben ze soms compromissen aangegaan (in het bijzonder de Oslo-akkoorden van 1993), maar ze hebben deze uitzonderingen zo snel mogelijk teruggedraaid.
Met andere woorden, het Israëlisch-Palestijnse 'vredesproces' dat in 1989 begon is een enorme charade geweest. Terwijl de Israëli's ernstig debatteerden om 'pijnlijke concessies' te maken, gaven hun Palestijnse tegenhangers beloftes waarvan ze niet zinnens waren er zich aan te houden, iets wat Arafat in het openbaar geïrriteerd signaleerde aan zijn achterban, zelfs toen hij de Oslo-akkoorden ondertekende en nog vele keren nadien.
Zolang het rejectionisme blijft heersen, zijn debatten over oplossingen van een-, twee- en drie-staten, over het opdelen van de Tempelberg in dubbele soevereine gebieden, of over elektriciteitsnetten en watervoorziening, volslagen zinloos. Er kan geen oplossing zijn zolang de meeste Palestijnen dromen van de vernietiging van de Joodse staat. Inderdaad maakt dit elke onderhandeling contraproductief. De Oslo-akkoorden en andere ondertekende documenten hebben de zaken veel slechter gemaakt. Daarom moet de farce van onderhandelingen dringend stoppen.
Als er geen onderhandelingen meer zijn, wat dan? Polisar beveelt terecht aan om het probleem aan te pakken met een "beleid dat de vastberaden populaire Palestijnse steun voor een maximalistische staat wil verminderen." Deze verschuiving komt overeen met wat ik een Israëlische strategie voor de overwinning noem: de wil van de Palestijnen om te vechten breken door hen te overtuigen dat Joden historische banden hebben met het land, dat Israël een vastberaden burgerschap heeft, een krachtige economie en militaire en machtige bondgenoten heeft, zelfs als het haar buren respecteert en er in de verre toekomst nog altijd zal zijn. Daarom is de droom van een groot Palestina de zuiverste fantasie.
Met andere woorden: Palestijnen, het spel is afgelopen. Accepteer de Joodse staat, onderhandel ermee en profiteer van zijn dynamiek.
Hier, gelukkig maar, zijn de dingen zijn niet helemaal dwaas. Mijn onderzoek bevindt, en Polisar bevestigt, dat ongeveer 20 procent van de Palestijnen klaar zijn om rustig samen te leven met de Joodse staat. De uitdaging is om dit aantal te verhogen tot 60 procent en meer, zodat deze groep eindelijk de controle van de Palestijnse nationale beweging door de rejectionisten kan overnemen.
Dit proces zal niet gemakkelijk of prettig zijn, want de bittere smeltkroes van de nederlaag is niet te vermijden. De Palestijnse Autoriteit en Hamas zullen de bereidheid om Israël tegemoet te komen, gewelddadig onderdrukken, waardoor de overgang nog meer pijn doet. Zij zullen hoe dan ook niet de demoralisering en rusteloosheid van hun bevolkingen kunnen omkeren, of stoppen met de beweging die een einde maakt aan de vijandigheden. Naarmate de realiteit van de nederlaag nakend is, zullen nieuwe stemmen onverbiddelijk gehoord worden en zullen ze versterken, waardoor een einde wordt gemaakt aan de eeuwenlange catastrofe van het rejectionisme.
Als Palestijnen deze beproeving overkomen, zullen zij veel baat hebben bij het afwerpen van de last van het anti-Zionisme. Ten lange leste zullen zij hun eigen politiek, economie, samenleving en cultuur kunnen opbouwen. Tenslotte kunnen ze leren van hun opmerkelijke buurman. Iedereen zal er bij winnen wanneer deze trotse mensen hun aandacht richten op het creëren van de instellingen van het maatschappelijk middenveld en om kinderen vaardigheden te leren in plaats van haat.
 Leren over druppelirrigatie in de landbouw is slechts een van de vele manieren waar de Palestijnen van kunnen genieten van Israël. |
Internationale en vooral Amerikaanse steun zal de Israëlische strategie voor de overwinning en de overgang naar een betere toekomst voor Palestijnen veel verbeteren. Mag de regering van Trump de mislukte cyclus van de onderhandelingen beëindigen en in plaats daarvan zijn "gekoesterde bondgenoot" helpen om zijn oorlog te winnen.
Daniel Pipes (DanielPipes.org, @DanielPipes) is de president van het Midden-Oosten Forum. © 2017 door Daniel Pipes. Alle rechten voorbehouden.
