Alle 177 buitenlandse ambassades die gevestigd zijn in Washington, D. C. zijn zonder twijfel trachten wat theebladeren te lezen en erachter te komen hoe het buitenlands beleid van president-elect Donald Trump er zal uitzien. Maar zijn inconsistenties en tegenstrijdigheden maken dit bijna onmogelijk.
Daarom, in plaats van te speculeren, zal ik me concentreren op wat het beleid in één bepaald gebied, met het name het Midden-Oosten, zou moeten zijn, te beginnen met een aantal algemene richtlijnen en dan verder naar de bijzonderheden.
Gezien het feit dat dit eeuwig het meest volatiele gebied van de wereld is, blijft het doel bescheiden: om problemen te minimaliseren en rampen te voorkomen. De vorige twee presidenten zijn er niet eens in geslaagd om dit te bereiken en deden dat op tegengestelde manieren. George W. Bush probeerde veel te doen in het Midden-Oosten: herinner je bv. zijn doel om in Afghanistan een natie te vormen, vrijheid en welvaart naar Irak brengen, het oprichten van een democratie in Egypte en het oplossen van het Arabisch-Israëlische conflict - waarvan echter elke inspanning op spectaculaire wijze uitdoofde. In reactie tegen Bush's "buitensporige expansiedrift", deed Barack Obama net het omgekeerde: voortijdig terugtrekken uit conflicten, het tekenen van rode lijnen die hij later verliet, een imaginaire "pivot naar Azië" uitroepen en het nagenoeg vrij spel geven aan de ambities van het Kremlin.
 George W. Bush en Barack Obama verknoeiden het beiden in het Midden-Oosten. |
Het toekomstige beleid van Amerika moet een middenweg vinden tussen deze twee excessen: bescherm Amerikanen, bevorder de Amerikaanse belangen en steun Amerika's bondgenoten. Tracht niet om de problemen in het gebied op te lossen maar terug je niet terug in isolationisme. Maak voorzichtig beloften en vervul ze getrouw. Denk na vooraleer dat je de sprong waagt.
Toegepast op het Midden-Oosten, hoe verhoudt deze common-sense aanpak zich met betrekking tot grote problemen zoals deze waarbij Iran is betrokken, Saoedi-Arabië, Turkije, Syrië, Egypte en het Arabisch-Israëlische conflict?
Iran is overweldigend de grootste zorg. De nieuwe regering moet onmiddellijk en volledig het vreemde non-verdrag afschaffen bekend als het Joint Comprehensive Plan of Action, aka het Iran Akkoord. De president kan deze stap eenzijdig nemen en moet worden gevolgd door een ultimatum: tenzij de Iraniërs hun gehele kernwapenproject stilleggen vanaf een bepaalde datum, zal de Amerikaanse overheid deze taak namens hen vervullen. Alleen op deze manier kan de Islamitische Republiek Iran zeker worden belet dat het nucleaire wapens kan verwerve, iets wat absoluut niet enkel van belang is voor Israël en andere Midden-Oosten landen, maar ook voor de Amerikanen, als moet worden aangenomen dat Teheran een elektromagnetische puls capaciteit (EPM) zou kunnen bouwen die het Amerikaanse elektriciteitsnet zou kunnen vernietigen en leiden tot de dood van 90 procent van de bevolking.
 Het Iran Akkoord: de grootste diplomatieke dwaasheid ooit? |
Het Koninkrijk Saudi-Arabië is reeds lang een vijandige bondgenoot van de Verenigde Staten, is zowel een cruciale leverancier van energie zelfs als het een obscene vorm van de islam sponsort. De laatste tijd heeft Riyad een nieuwe rol op zich genomen als de regionale leidende macht die opstaat tegen Iran, waardoor de veiligheid van de monarchie meer dan ooit belangrijk is voor Washington. Gelukkig lijkt de jongere generatie van het Saoedi-leiderschap bereid tot matiging van de traditionele islamitische agressiviteit als gevolg van de aanhoudende harde druk van de Amerikaanse regering.
Terwijl de regering-Obama's eens actief romance met de Turkse president Recep Tayyip Erdoğan stilletjes ten onder is gegaan, blijft niettemin Washington beweren dat Ankara blijft een stevige bondgenoot blijft, en blijft in het openbaar ontkennen dat de overheid is veranderd in een vijandige dictatuur met groeiende banden met Rusland en China. Terwijl de make-nice school van de diplomatie duidelijk geen ambities heeft om Erdogan te arresteren, is de tijd gekomen om de Turken duidelijk te maken hoeveel ze zullen verliezen op het gebied van handel, militaire bijstand en diplomatieke steun tenzij ze snel van koers veranderen.
 China 's en Rusland's Poetin: de beste maatjes met Turkije's Erdoğan? |
Obama's besluiteloosheid in Syrië is het gevolg van de vijandigheid en weerzinwekkendheid van drie van de vier hoofdrolspelers van het land: de Islamitische Staat in Irak en Syrië (ISIS); de Turkse, Qataarse en Saoedi-gesteunde soennitische opstandelingen, voornamelijk islamistisch; en het Assad-regime, gesteund door de Iraanse en Russische overheden. Alleen de Syrische Democratische Krachten (SDF), bestaande uit overwegend Koerdische People's Protection eenheden (YPG), zijn fatsoenlijk en vriendelijk. In een bijna-Hobbesiaanse status waar iedereen tegen allen vecht (behalve ISIS en Assad die elkaar duidelijk aansturen), kan de regering-Obama geen beleid bedenken en zit er mee opgescheept. Lovenswaardig, helpt het de SDF, maar de grote nadruk op het vernietigen van ISIS leidt ertroe dat het onzalige allianties aangaat met Ankara, Teheran en Moskou. In plaats daarvan moet Washington enkel haar enige bondgenoot bijstaan, terwijl het de drie andere acteurs moet stimuleren om zichzelf in de vergetelheid te bestrijden.
De nadruk leggend op het principe van de begunstiging van de democratische leiders, zelfs als deze dubieus verkozen zijn en vijandig staan, heeft de regering-Obama door het achterhouden van bewapening en hulp, getracht Egypte 's Abdel Fattah el-Sisi te straffen voor zijn overname van de macht via een staatsgreep. Die gratuite vervreemding moet snel worden veranderd, zodat de Amerikanen een nauwelijks competente Egyptische leider kunnen helpen om de honger af te wenden en de islamisten te verslaan, hem aldus helpt om aan de macht te blijven en de Moslim Broederschap buiten te houden.
Het Arabisch-Israëlische conflict, eens het meest gevaarlijke ontvlambare van het Midden-Oosten, is wat weggedeemsterd (in elk geval toch tijdelijk) naar de achtergrond. Terwijl het low-level geweld onverminderd doorgaat, heeft het minder potentieel om te escaleren in een tijdperk van Midden-Oosten koude- en hete oorlog. De nieuwe regering moet onmiddellijk aangeven dat zij van mening is dat Israël Amerika's beste en meest belangrijke bondgenoot in het Midden-Oosten is; het moet ook de eindeloze druk afbreken over Jeruzalem om concessies te doen aan de Palestijnse Autoriteit. Beter nog, het moet de bijna-25-jaar-oude pretentie ontdoen dat de Palestijnen Israël's 'partner voor vrede' zou zijn en in plaats daarvan de Israëliërs aanmoedigen om indruk te maken op de Palestijnen zodat het noodzakelijk wordt voor hen om Israël ondubbelzinnig en permanent te erkennen als de Joodse staat.
Een eenvoudig beleid ter bescherming van de Amerikanen en hun bondgenoten biedt grote kansen om een erfenis van ruïneuze tweeledige fouten op te lossen.
Daniel Pipes (DanielPipes.org, @DanielPipes) is de president van het Midden-Oosten Forum. © 2016 door Daniel Pipes. Alle rechten voorbehouden.
