"De nieuwheid en omvang van Europa's hachelijke situatie maakt het moeilijk te begrijpen, verleidelijk om over het hoofd te zien en bijna onmogelijk te voorspellen. Europa marcheert ons allen naar een terra incognita." Dat is hoe ik een artikel afsloot tien jaar geleden op het onderwerp van de toekomst van de islam in Europa. Nu, dankzij de verkiezingen in Frankrijk en Oostenrijk, is een antwoord op komst; Europeanen lijken niet bereid om "gedwee die goede nacht in te gaan" maar zullen "woedend tekeer gaan tegen het uitdovende licht."
Het klopt dat de elites, zoals deze worden gesymboliseerd door de Duitse kanselier Angela Merkel, nog steeds in een staat van diepe ontkenning verkeren omtrent de kwesties van immigratie, islamisme en identiteit. Wat ik de 6 P's noem (politici, pers, politie, prosecutors/aanklagers, professors en priesters) weigeren zij de fundamentele maatschappelijke veranderingen en de enorme spanningen te erkennen die voortvloeien uit hun beleid. Maar - en dit is nieuw om te melden - beginnen de massa's hun standpunten te laten horen, niet enkel in zinloos protest, maar dramatisch de richting van hun land te veranderen.
De Franse centrumrechtse politieke partij, de Republikeinen, hield net haar allereerste voorverkiezingen in Amerikaanse stijl voor de functie van president van het land. In de eerste twee rondes wedijverden zeven kandidaten, waaronder een voormalige president (Nicolas Sarkozy) en twee voormalige premiers (Alain Juppé en François Fillon), voor de plaatsen in de top twee.
Maandenlang liepen Juppé en Sarkozy zij aan zij in de peilingen, met op afstand Fillon als derde. Fillon bleef dusdanig onzichtbaar dat bijvoorbeeld in een commentaar op de Franse voorverkiezingen de uitstekende Christopher Caldwell hem volledig negeerde.
 Juppé en Sarkozy leidden maandenlang de peilingen met op afstand Fillon als derde - tot aan de laatste dagen. |
Maar zoals de voorbije jaren dikwijls gebeurde (Benjamin Netanyahu en David Cameron in 2015, Brexit en Donald Trump in 2016), deed de meer conservatieve optie het veel beter dan verwacht. In een ongelooflijke verrassing, won Fillon met 44 procent van de stemmen, ver voor Juppé met 29 procent en Sarkozy met 21 procent. (De andere vier kandidaten wonnen 7 procent.)
Fillon ging door met Juppé te verpletteren in de tweede ronde, 66-34 procent. Fillon zal naar alle waarschijnlijkheid de eerste ronde winnen van de algemene verkiezingen en dan de finale rond winnen tegen ofwel de kandidaat van de Socialiste Partij of Marine Le Pen van het Front National. Hij zal een weg aangeboden krijgen tussen de idiote notie van een "gelukkige identiteit" (ja hoor!) die door Juppé wordt vooropgesteld en de opstandigheid van Le Pen, die "tijdelijk" de banken wil nationaliseren.
Ervan uitgaande dat Fillon trouw blijft aan zijn platform, heeft zijn aanstaande presidentschap een baanbrekend belang voor Europa. Voor de eerste keer streeft een centristische politicus naar traditioneel patriottische vooruitzichten, komt op voor de Europese inheemse cultuur en gewoonten en anderzijds kant deze zich tegen verdere grootschalige immigratie en accommodatie van het islamisme. Dit beschadigt aanzienlijk het opstandige Front National, een onervaren partij vol met excentrieke en vaak linkse standpunten.
 De in het algemeen bezadigde François Fillon heeft een voorliefde voor flamboyante snelle auto's. |
Fillon heeft gebroken met het Europa-brede taboe tegen een behoudsgezinde partij door het kabaal te stelen van een opstandige partij. Als hij met deze tactiek naar de overwinning rijdt, zal hij een te volgen koers uitzetten voor politici van centrumrechts, van Griekenland tot in Noorwegen; en Merkel volgde hem slaafs met een dramatische koersverandering waarin wordt opgeroepen dat de "boerka moet verboden worden."
De timing van deze gebeurtenissen is niet toevallig maar volgt op twee ontwikkelingen: herhaalde grote acties van jihadistisch geweld in Frankrijk en het besluit van Merkel in 2015 om migranten in ontelbare aantallen binnen te laten ("Wir schaffen das"), dat waarschijnlijk gezien zal worden als een keerpunt in de Europese geschiedenis; het leverde tevens de brandstof voor de spectaculaire opkomst van Norbert Hofer van de Vrijheidspartij van Oostenrijk (FPÖ) en bijna het presidentschap van dat land, met het winnen van 49,7 procent van de stemmen in mei en dan 46,2 procent in december, beide keren uitkomende tegen de voormalige leider van de Groene Partij.
 Alexander van der Bellen en Norbert Hofer, kandidaten voor het Oostenrijkse presidentsschap, debatteren rechtstreeks met elkaar . |
Toegegeven, Oostenrijk is van ondergeschikt belang en haar presidentschap is grotendeels ceremonieel, maar het feit dat een opstandige partij, de FPÖ, twee keer bijna het 50 procentenpunt bereikte, verbrijzelt de consensus dat opstandige partijen niet meer dan een derde van de stemmen kunnen verzamelen. Ze kunnen het dus. Hofer's bijna-overwinning heeft enorme implicaties, wat suggereert dat wanneer de behoudsgezinde partijen later geen kabaal kunnen stelen van de opstandelingen, die opstandelingen uiteindelijk aan de macht zullen raken en dat op eigen kracht.
Samen suggereren dan de Franse en Oostenrijkse verkiezingen dat Europeanen twee alternatieve wegen zullen hebben om het multiculturalisme, islamisme en de niet aflatende immigratie af te wijzen: ofwel door het transformeren van behoudsgezinde partijen of het steunen van opstandige partijen.
Of zij dat op hun beurt zullen doen hangt voornamelijk af van twee belangrijke ontwikkelingen: de bereidheid om de opstandige partijidealen van behoudsgezinde centrumrechtse partijen over te nemen: en de frequentie en de dodentol van jihadistische aanslagen.
De terra begint meer cognita te worden.
Daniel Pipes (DanielPipes.org, @DanielPipes) is de president van het Midden-Oosten Forum. © 2016 door Daniel Pipes. Alle rechten voorbehouden.
