Elliott Abrams startte een conversatie op door te vragen wat de oorzaak is waarom Amerikaanse Joden zich van Israël hebben afgekeerd en vond de belangrijkste aanleiding van de 50 tot 60 procent van Joodse gemengde huwelijken met niet-Joden.
Dan voegde Martin Kramer een tweede factor toe: de gewijzigde machtsverhouding tussen Amerikaanse en Israëlische Joden. "Toen de staat Israël werd opgericht in 1948, waren er zes miljoen Amerikaanse Joden en 700.000 Israëlische: een verhouding van negen tot één... vandaag ligt de verhouding van het aantal Amerikaanse tot Israëlische Joden gelijk: 1 tot 1 - ongeveer zes miljoen in elk land. Over nog eens twintig jaren zullen er meer dan acht miljoen Joden leven in Israël en waarschijnlijk minder dan zes miljoen in de Verenigde Staten. Noch vertellen deze aantallen het hele verhaal: "deze Israëliërs zijn economisch welvarend" zelfs terwijl de "Joodse politieke wolk" verflauwd in de Verenigde Staten. Met als resultaat dat de Israëliërs steeds minder aandacht gaan besteden aan de Amerikaans Joodse opinies, die op haar beurt leidt tot Amerikaans Joodse vervreemding.
Ik ben het eens met hun beider argumenten en zou er graag nog een derde perspectief aan willen toevoegen:
De Amerikaans Joodse steun voor Israël is voornamelijk verzwakt omdat de Joden zeer zwaar vertegenwoordigd zijn in de linkerzijde van het politieke spectrum (in deze dagen gesymboliseerd in de figuur van Bernie Sanders), de zijde die het meest kritisch staat tegenover Israël.
 Senator Bernie Sanders staat reeds lang bijzonder kritisch tegenover Israël. |
Vanuit Israël 's standpunt, is het feit dat de Amerikaanse Joden hun begeestering voor Israël verliezen, een duidelijk verlies. Maar het wordt gecompenseerd door de Amerikaanse conservatieve steun voor de Joodse staat.
Het conservatieve gematigde linkse spectrum van meningen is consistent, zoals blijkt uit peiling na peiling (ik heb deze een decennium lang de moeite waard bevonden om ze hier te verzamelen) en zij vertonen een grote en toenemende conservatieve steun voor Israël. Bijvoorbeeld, de Gallup peiling van februari 2016 toonde aan dat 79 procent van de Republikeinen meer gunstig stonden tegenover Israël dan jegens de Palestijnen met slechts 7 procent steun, of een verhouding van meer dan 11 tot 1. Met een dergelijke politieke steun, hebben de Joden hun primaire partner verloren in het loodsen van de Amerikaanse regering naar een gunstiger beleid ten aanzien van Israël.
Voor alle zekerheid, het zou kunnen dat op een dag deze steun eveneens zou kunnen eroderen, maar het ziet er tot nog toe erg solide uit, als zijnde een kernpunt van de conservatieve vooruitblik. Als een bewijs daarvoor, bemerk hoe een Republikeinse politicus (Charles Boustany), die banden heeft met J Street, het absoluut noodzakelijk achtte om zich in het openbaar te verontschuldigen voor deze stap ("Ik werd opzettelijk misleid").
 Congreslid Charles Boustany (rechts) op een conferentie van J Street in 2009. |
Conservatieve steun omvat natuurlijk ook de zelfverklaarde Christen Zionisten, maar eveneens inbegrepen ook vele anderen (zoals defensieve havikken of diegenen die zich zorgen maken omtrent het islamisme) die geen religieuze insteek hebben.
Mathematisch, zou het dan beter zijn om de bijna unanieme steun te hebben van Joden, die zowat 1,8 procent van de Amerikaanse bevolking vormen, of anderzijds de zeer substantiële steun van de 38 procent die conservatief zijn? Die vraag stellen is ze beantwoorden. Dit gezegd zijnde, heeft deze verandering ook nadelen voor Israël: Voor de ene hebben conservatieven de neiging om minder over Israël te weten. Voor een ander is Israël een zaak voor partizanen geworden.
Naast deze subtiliteiten blijft het waar dat een Joodse steun verzwakt en heeft de conservatieve steun haar plaats ingenomen. Vandaar dat de focus op de Joodse opinie tegenwoordig minder opvallend is dan het dat ooit was. Conservatieven, thans het Zionistische bolwerk, verdienen die aandacht en bezorgdheid.
Mr. Pipes (DanielPipes.org, @DanielPipes) is president van het Middle East Forum.
