Barack Obama heeft de afgelopen zeseneenhalf jaar bij herhaling gesignaleerd dat zijn prioriteit Nr. 1 in buitenlandse zaken niet China is, niet Rusland, niet Mexico, maar Iran. Hij wil Iran uit de koelkamer halen om de Islamitische Republiek te transformeren tot een ander normaal lid van de zogenaamde internationale gemeenschap en aldus tientallen jaren van diens agressie en vijandigheid beëindigen.
Op zich is dit een lovenswaardig doel; het getuigt altijd van goed beleid om het aantal vijanden te verminderen. (Het doet denken aan Nixon die naar China ging.) Het probleem ligt natuurlijk bij de uitvoering.
 Barack Obama kondigt het Iran akkoord aan op 14 juli jl. |
Het verloop van de nucleaire onderhandelingen met Iran was pure ellende, met de regering Obama die inconsistent, capitulerend, overdreven en zelfs misleidend was. Ze stelde krachtig bepaalde eisen om vervolgens even later op diezelfde eisen terug te krabbelen. Minister van buitenlandse zaken John Kerry kondigde weinig geloofwaardig aan dat "we absolute kennis hebben" van wat de Iraniërs tot nu toe hebben gedaan in hun nucleaire programma en dat we daarom geen behoefte hebben aan inspecties die zouden dienen als basislijn. Hoe kan een volwassene, laat staan een topambtenaar, een dergelijke verklaring afleggen?
De regering misleidde de Amerikanen omtrent haar eigen toegevingen. Na het Gezamelijk Actieplan van november 2013, is zij naar buiten gekomen met een informatiebrochure waarvan Teheran zei dat de info niet accuraat was. Raad eens wie gelijk had? De Iraniërs. Kortom, de Amerikaanse regering heeft bewezen zeer onbetrouwbaar te zijn.
De vandaag ondertekende overeenkomst maakt een einde aan het beleid van economische sancties, laat de Iraniërs veel van hun nucleaire activiteiten verbergen, mist handhaving in het geval van Iraans bedrog en verloopt na iets meer dan een decennium. Twee problemen vallen vooral op: het Iraanse pad naar kernwapens werd verlicht en gelegitimeerd; Teheran ontvangt een "ondertekeningsbonus" ter waarde van 150 miljard dollars die haar vermogen tot agressie in het Midden-Oosten en ver daarbuiten aanzienlijk verhoogt.
Enkel al de Verenigde Staten, om nog niet te spreken van de P5+1 landen samen, hebben een veel grotere enorme economische en militaire macht dan de Islamitische Republiek Iran, waarmee deze eenzijdige concessie uiteindelijk verbijsterend is te noemen.
 De slimme kerels (twee Iraniërs) dragen gewone shirts zonder das en ogen het gelukkigst van allemaal. |
Van de door de regering geaccumuleerde fouten in het buitenlands beleid van de afgelopen zes jaren, is geen enkele rampzalig gebleken voor de Verenigde Staten: niet de Chinese aangelegde eilanden, de Russen die de Krim veroverden of de ineenstorting tot burgeroorlogen van Libië, Syrië, Jemen en Irak. Maar het Iran akkoord heeft alles in zich om uit te draaien op een catastrofe.
De aandacht verschuift thans naar het Amerikaanse Congres om het huidige akkoord het herbekijken, misschien wel het ergste akkoord, niet enkel in de Amerikaanse geschiedenis of in de moderne geschiedenis, maar dat ooit werd aangegaan. Het Congres moet dit akkoord verwerpen. Republikeinse senatoren en vertegenwoordigers hebben zich krachtig uitgesproken omtrent deze kwestie; zullen de Democraten de gelegenheid te baat nemen en de nodige stemmen leveren om een veto terzijde te schuiven? Ze moeten de druk kunnen voelen.
