Prominente niet-moslim politieke figuren hebben zichzelf in verlegenheid gebracht door de vanzelfsprekende band te ontkennen van de Islam met Islamitische Staat (ISIS) en het islamitische geweld in Parijs en Kopenhagen, zelfs bewerende dat deze indruisen tegen de Islam. Wat hopen ze te bereiken met dergelijke onwaarheden en wat is hun betekenis?
Eerst enkele voorbeelden van dubieuze uitspraken:
President Barack Obama vertelt de wereld dat ISIS "niet islamitisch is" want haar "acties vertegenwoordigen geen geloof, het minst van al het islamitische geloof." Hij houdt vol aan het "wij zijn niet in oorlog met Islam [maar] met mensen die de Islam hebben geperverteerd."
 Brits premier David Cameron en VS President Barack Obama zijn het eens dat geweld Islam perverteert. |
Minister van Buitenlandse Zaken John Kerry echoot hem na: ISIS bestaat uit "koelbloedige killers vermomd als een religieuze beweging" die een "haatdragende ideologie promoot die niets te maken heeft met Islam." Zijn woordvoerster, Jen Psaki, gaat nog verder: de terroristen "zijn vijanden van de Islam."
Jeh Johnson, de Amerikaanse minister van Homeland Security, beaamt: "ISIL is [niet] islamitisch." Mijn favoriet: Howard Dean, de voormalige gouverneur voor de Democratenpartij in Vermont, zegt over de aanvallers van Charlie Hebdo: "Ze zijn net zoveel moslim als ik dat ben."
 Heeft Howard Dean, voormalig gouverneur van Vermont, zichzelf uitgeroepen als een moslim? |
Europeanen spreken een identieke taal: David Cameron, de conservatieve Britse premier, portretteert ISIS als "extremisten die Islam willen misbruiken" en die "het islamitische geloof verdraaien." Hij noemt Islam "een religie van vrede" en verwerpt ISIS leden niet als moslims maar als "monsters." Zijn minister voor Immigratie, James Brokenshire, betoogt dat terrorisme en extremisme "niets te maken hebben met de Islam."
Wat de Labourpartij betreft hekelt de voormalige Britse premier Tony Blair de ISIS ideologie als "gebaseerd op een complete perversie van het juiste geloof van Islam," terwijl een voormalige minister van Binnenlandse Zaken, Jack Straw "de middeleeuwse barbarij van ISIS en zijn soortgenoten" verwerpt, die hij "volledig in tegenstrijd met Islam" acht.
Aan de andere kant van het Kanaal benadrukt de Franse president François Hollande dat de criminelen van Charlie Hebdo en de Hyper Cacher "niets te maken hebben met het islamitische geloof." Zijn eerste minister, Manuel Valls, sluit zich daarbij aan: "Islam heeft niets te maken met ISIS."
Nederlandse minister-president Mark Rutte echoot hetzelfde thema: "ISIS is een terroristische organisatie die Islam misbruikt." Daniel Cohn-Bendit, een linkse Duitse politicus, noemt de moordenaars van Parijs fascisten, geen moslims. Vanuit Japan, is premier Shinzo Abe het volmondig eens: "extremisme en Islam zijn totaal verschillende dingen."
Dit is geen nieuw standpunt: zo bijvoorbeeld hebben de vorige Amerikaanse presidenten Bill Clinton en George W. Bush ook hun inzichten geuit over wat wel en wat niet Islam is, hoewel minder assertief.
Deze verklaringen, die rechtstreeks uit het islamitische draaiboek komen, laten zich als volgt samenvatten: Islam is zuiver een religie van vrede, zodat geweld en wreedheid categorisch er niets mee te maken hebben; inderdaad deze "maskeren" en "verdraaien" Islam. Door implicatie is meer Islam noodzakelijk om deze "monsterachtige" en "barbaarse" problemen op te lossen.
Uiteraard negeert deze interpretatie de geschriften van Islam en de geschiedenis van moslims, die in de aaname is doorgesijpeld van zijn superioriteit ten aanzien van niet-moslims en het gerechtvaardigde geweld van jihad. Ironisch genoeg betekent het negeren van de islamitische impuls het beste instrument om jihadisme te verslaan: want indien het probleem niet het resultaat is van een interpretatie van Islam, maar uit willekeurig kwaad en irrationele impulsen, hoe kunnen we er dan ooit tegen ingaan? Enkel de erfenis van het islamitische imperialisme erkennen opent wegen om opnieuw de geschriften van het geloof te her-interpreteren op moderne, gematigde manieren en in goed nabuurschap.
Waarom dan toch maken machtige politici zulke domme en contraproductieve argumenten, waarvan ze zeker weten dat ze vals zijn, in het bijzonder terwijl gewelddadig islamisme zich verspreidt (denk aan Boko Haram Al-Shabaab en de Taliban)? Lafheid en multiculturalisme spelen zeer zeker een rol, maar twee andere redenen hebben meer belang:
Ten eerste willen ze moslims niet beledigen, van wie ze vrezen dat ze meer vatbaar zijn voor geweld zoals zij de perceptie ervaren dat niet-moslims een "oorlog tegen Islam" zouden nastreven. Ten tweede maken ze zich zorgen dat focussen op moslims fundamentele veranderingen impliceren naar een seculiere orde, terwijl het ontkennen van een islamitisch element het toelaat om zorgwekkende kwesties te vermijden. Zo bijvoorbeeld staat de luchtvaart beveiliging toe om uit te kijken naar gewapende passagiers eerder dan ondervragingen te leiden in Israëlische stijl.
 Volgens niet-islamitische politici hebben deze leden van de Taliban niets te maken met Islam.. |
Mijn voorspelling: Ontkenning zal blijven doorgaan tenzij het geweld toeneemt. Terugkijkend naar de 3000 slachtoffers van 9/11 hebben deze de zelfgenoegzaamheid van niet-moslims niet door elkaar geschud. De bijna 30.000 dodelijke slachtoffers van moslimterrorisme sindsdien hebben al evenmin de officiële lijn veranderd. Misschien dat 300.000 doden de zorgen opzij kunnen duwen omtrent islamitische gevoeligheden en te stoppen om met grote tegenzin te ijveren voor meer ingrijpende sociale veranderingen, maar in plaats van deze te vervangen door vastberaden te vechten tegen een radicale utopische ideologie; drie miljoen doden zullen zeker voldoen.
Echter, zonder dergelijke slachtoffers zullen politici waarschijnlijk blijven doorgaan met ontkenning omdat het op die manier gemakkelijker is. Ik betreur dat- maar verkies ontkenning boven het alternatief.
Addendum, 9 maart 2015. Voor veel meer details omtrent de hier geciteerde zaken, bekijk de rubriek "Islam vs. History" op mijn website DanielPipes.org.
