Als de Europese regeringen de poorten dichtslaan voor illegale immigranten uit het Midden-Oosten, waar kunnen Syriërs en anderen dan nog heen, niet ver van hun thuisland, voor meer veiligheid en werkgelegenheid? Het antwoord ligt voor de hand maar wordt verrassend genoeg verwaarloosd: naar Saoedi-Arabië en de andere rijke Arabische koninkrijken.
De meer dan een miljoen migranten die per boot, trein, bus en te voet het afgelopen jaar naar Noord-Europa trokken, overweldigden de mogelijkheden van het continent en de goede wil. Die grote aantallen werden vervolgens verergerd door criminaliteit en ziekte, een onwil om te assimileren, een drang om de toepassing van islamitische wetten af te dwingen, en uitspattingen als de Keulse taharrush (massa aanranding) en de aanslagen in Parijs en Brussel.
In reactie zijn populistische en fascistische partijen (zoals, respectievelijk, het Front National in Frankrijk en Jobbik in Hongarije) in kracht toegenomen. De Europese sfeer is zo drastisch verschoven - zoals blijkt uit de verkiezingen van maart in Duitsland - dat wellicht veel lagere aantallen illegalen nog zullen binnen raken, ongeacht welke nieuwe routes ze ook proberen zoals via Italië.
Dit zet enorme aantallen kandidaat-migranten in de wacht die naar Europa willen gaan. Een commisaris van de Europese Unie (EU) Johannes Hahn, telt "20 miljoen vluchtelingen wachten op de drempel van Europa.... Tien tot 12 miljoen in Syrië, 5 miljoen Palestijnen, 2 miljoen Oekraïners en ongeveer 1 miljoen in de zuidelijke Kaukasus." Ja, maar dat is slechts een begin; Ik heb ook grote aantallen Libiërs toe te voegen, Egyptenaren, Jemenieten, Irakezen, Iraniërs, Afghanen en Pakistanen - en niet alleen politieke vluchtelingen, maar ook economische migranten. In totaal zouden de aantallen van islamitische volkeren die klaar staan om te emigreren mogelijk kunnen wedijveren met het bevolkingscijfer van 510 miljoen inwoners van de EU.
 Welkom in Saoedi-Arabië - Illustratie van Greg Groesch/The Washington Post |
Naar waar zullen ze dan naar toe gaan? Een in de buurt, een wenselijk alternatief voor Europa bestaat; inderdaad, het is een bestemming die zo aantrekkelijk is dat buitenlanders reeds de helft van de bevolking uitmaken: dat zouden de zes landen van de Gulf Cooperation Council van Bahrein, Koeweit, Oman, Qatar, Saudi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten zijn. Laten we focussen op het Koninkrijk Saoedi-Arabië (KSA), het grootste land van hen inzake omvang, bevolking en economie.
De KSA heeft vele unieke attracties voor soennitische moslims. Om te beginnen beschikt het over 100.000 hoogwaardige, leegstaande tenten in glasvezel die ongeveer 3 miljoen mensen kunnen huisvesten in Mina, net ten oosten van Mekka. Brandwerende en voorzien van airconditioning, compleet met toiletten en keukens, wordt deze unieke bron slechts vijf dagen per jaar bezet door pelgrims die op bedevaart zijn (de hadj).
 Enkele van de 100.000 tenten in glasvezel in Mina, Saoedi-Arabië. |
De KSA toont vergeleken met de staten in het noorden van Europa, vele andere voordelen:
- Geografie:: Veel dichterbij
- Klimaat:: Heet.
- Taal: Arabisch.
- Economie: Een onverzadigbare nood aan werk.
- Wettelijk systeem: Geruststellend bekend.
- Religie: Islam, Islam, Islam.
Cultureel gezien vinden veel soennieten zich veel nauwer verwant met de Saoedi 's dan de seculiere omgeving van het Westen. In de KSA, kunnen moslims zich verheugen op een maatschappij waar polygamie, kindhuwelijken, vrouwenmishandeling, genitale verminking van vrouwen en onthoofdingen worden toegestaan, terwijl slechts lichte straffen worden gegeven voor slavernij en eerwraak.
De Saoedi 's laten moslims ook toe om moeiteloos haram (verboden) zaken te vermijden zoals gezelschapsdieren; varkensvlees en alcohol; rentebetalingen op leningen; loterijen en casino's; Valentijnsdag, vrouwen in onthullende kleding, dating en mannen clubs; gay bars en het homohuwelijk; de drugs subcultuur en de openbare uiting van anti-islamitische opvattingen.
 Geen gevaar dat je in Saoedi-Arabië onverwachts op een Gay Pride optocht zal stoten zoals deze. |
De landen in de Perzische Golf werden gehekeld voor het niet opnemen van zelfs maar "een enkele" Syrische vluchteling. Toch beweren de Saoedische autoriteiten dat zij ruim 2½ miljoen Syriërs hebben opgenomen. Hoe dit verschil te verklaren?
Voor een deel liegen de Saoedi 's. Maar tevens, voor een ander deel, hebben de GCC en andere Arabisch sprekende staten zoals Irak, Jordanië, Libanon en Syrië, nooit de Vluchtelingen Conventie van 1951 ondertekend (omdat zij het doel van de conventie van hervestiging verwerpen zoals dat voor de Palestijnen geldt). In overeenstemming daarmee vermijden zij het gebruik van de term vluchteling, met haar implicatie van permanentie, en verwijzen in plaats daarvan als gasten, die slechts tijdelijk verblijven in afwachting van hun terugkeer.
Hoeveel Syriërs werden toegelaten in Saoedi-Arabië? Een studie, uitgevoerd door Lori Plotkin Boghardt in opdracht van het Washington Instituut voor het Nabije Oosten Beleid, schat hun aantal in de 'lage honderdduizenden', zeg maar ca. 150.000. Dat is een kleine fractie van de meer dan vier miljoen in Turkije, Libanon en Jordanië - en slechts 5 procent van de migranten die zouden kunnen worden ondergebracht in enkel maar de prachtige tenten te Mina.
Dat rijke Arabische staten zo miserabel zijn in het openen van hun armen voor soennitische moslims onder stress, onthult stromingen van egoïsme en schijnheiligheid. Hun weigerachtigheid mag niet worden beloond; het is hoog tijd dat overheden en vluchtelingenorganisaties stoppen met hun pijlen te richten op Europa en in plaats daarvan zich richten op de mogelijkheden van de Arabische landen die daartoe in staat zijn, om hen met thuis op te nemen en hun wanhopige broeders aan het werk te helpen.
Mr. Pipes (DanielPipes.org, @DanielPipes) is president van het Middle East Forum. © 2016 by Daniel Pipes. All rights reserved.
Addendum van 18 mei 2016: Lezers hebben gevraagd waarom ik zo lang gewacht heb om dit idee te publiceren (omtrent Syrische en andere migranten die beter naar Saoedi-Arabië zouden emigreren). Mijn antwoord: Ik heb niet gewacht maar publiceerde reeds drie jaar geleden dit idee in het artikel "Let Refugees Remain in Their Own Culture Zones," in de Washington Times van 24 september 2013.
In die periode startte ik tevens twee follow-up blogs: "Further on Syrian Refugees Fleeing to the West," dat handelt over de nijpende kwestie van de Syrische vluchtelingen en het blogartikel "Making Culture an Element of Immigration Policy," dat inpikt op de kritieke kwestie van criteria van nieuwkomers toe te laten.
