Mijn artikel "The Way to Peace: Israeli Victory, Palestinian Defeat," in de recente uitgave van Commentary, heeft veel kritiek uitgelokt met betrekking tot twee punten: mijn aanvaarding van het bestaan van een Palestijns volk en mijn geloof dat het kan verslagen worden. Mijn argumenten:
(1) Er bestaat niet zoiets als een Palestijns volk: Inderdaad, zoals lezers opmerkten, heeft er doorheen de eeuwen nooit zo'n volk bestaan. Palestina (in het Arabisch: "Filastin") als een politieke eenheid werd pas in gebruik genomen als een Zionistische triomf toen deze benaming werd opgelegd door de Britse bezetters na de uitgave van Balfour Verklaring in 1917. Palestijnen (Arabisch: "Filastiniyun") werd op pas in de twintigste eeuw gebruikt. Jeruzalem was ook nooit hoofdstad van een soevereine moslimstaat. Allemaal waar.
Maar, te beginnen in 1920, met het opleggen van een geografische eenheid die later het Britse Mandaat voor Palestina zal worden genoemd, begrepen de Arabisch sprekende moslims van dat grondgebied dat zij de Palestijnse identiteit moesten adopteren. In 1948, nadat de Joden de term Palestina verlieten ten gunste van Israël, gold het woord Palestijns uitsluitend Arabisch. Met de oprichting van de Palestijnse Bevrijdings Organisatie in 1964, had deze identiteit een politieke uitdrukking nodig. De Palestijnse Autoriteit in 1994 gaf het een officiële status. Op dit punt is het zinloos en zelfs dom, om het bestaan van een afzonderlijk Palestijns Arabisch volk te ontkennen.
 Palestinijnen in Gaza in februari 2014 protesteren tegen de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry. |
Dat gezegd hebbende, kan de Palestijns-Arabische identiteit die zo snel is ontsproten uit politieke noodzaak niet eeuwig duren; zoals ik reeds in 1989 opmerkte "de vooraanstaande plaats van het Palestijnse nationalisme kan eventueel tot een einde komen, misschien wel zo snel als dat het begonnen is."
(2) Moslimvolkeren geven nooit op, trekken altijd ten oorlog en kunnen aldus niet worden verslagen: Ik heb dit in het laatste Commentary artikel besproken: "Moslims zijn bij herhaling gezwicht voor ongelovigen doorheen de geschiedenis wanneer zij worden geconfronteerd met een bepaalde overmacht, van Spanje tot in de Balkan en tot Libanon."
Waarop het antwoord volgt dat in deze en in andere gevallen, moslims niet helemaal opgeven: Islamisten dromen van Al-Andalus, de Turkse premier Erdoğan heeft neo-Ottomaanse ambities in de Balkan en Libanese moslims hebben met succes de door Christenen gedomineerde staat beëindigd.
 Zal Alhambra terugkeren onder islamitisch bestuur? |
Nogmaals, allemaal waar. Maar de notie van de herovering van Spanje beperkt zich tot het rijk van de fantasie, Erdoğan heeft niet de intentie om de Balkan militair te heroveren en de Libanese moslims buiten de ontwerpen uit op hun land van een buurland (Syrië) om de Maronieten ten val te brengen.
Het vergelijken van moslims met christenen maakt dit punt duidelijker: Indien uit de bovenstaande voorbeelden een onsterfelijke moslimgeest blijkt, geldt hetzelfde ook voor de Christenen (en, bij uitbreiding, voor iedereen, bijv. de Chinezen..).
- Het koninkrijk Spanje eist Gibraltar op, hoewel het voor eeuwig werd afgestaan aan Groot-Brittannië in 1713, meer dan 300 jaar geleden.
- De regering van Griekenland eist sinds de Eerste Wereldoorlog delen van Anatolië op dat meer dan 700 jaren onder islamitische heerschappij is geweest.
- Benito Mussolini, de heerser van Italië, trachtte het Romeinse Rijk herop te richten ruim 1400 jaren nadat het keizerrijk in 476 na Chr. ineen was gestort.
Deze opsomming wijst op het feit dat irredentistische ideeën soms zeer lange tijd overleven en dan opeens brullend weer tot leven komen. Maar dat verandert niets aan het feit dat oorlogen eindigen wanneer een kant het opgeeft, iets dat geldt voor zowel moslims als niet-moslims. (10 januari 2017)
