Linda Sarsour, de nieuwste ster van links

Wat te denken van Linda Sarsour uit Brooklyn, hoofdeiser in de rechtszaak tegen president Trump's immigratie order en het nieuwe, schijnbaar alomtegenwoordige symbool van de harde links-radicale islam alliantie?

Het Obama's Witte Huis noemde haar een "kampioen van de verandering". Burgemeester van New York City Bill de Blasio zocht haar instemming. Senator Bernie Sanders uit Vermont gebruikte haar als een surrogaat in zijn presidentiële campagne. Ze diende als een afgevaardigde voor de Democratic National Convention 2016.

Linda Sarsour met Bernie Sanders.

Zij maakte haar opwachting in belangrijke televisieshows en de New York Times schreef een langdradig artikel over haar waarin zij haar "een Brooklyn buurmeisje in een hijab" noemde. David Brock's programma Media Matters for America neemt het voor haar op. Zij was een van de vier leidende organisatoren van de anti-Trump Vrouwenmars in Washington. Actrice Susan Sarandon en Republikein Keith Ellison steunen haar. Kortom, Sarsour wordt "opgehemeld door links", stelt moslim hervormer Shireen Qudosi vast. En islamisten eveneens: zo bijvoorbeeld Al-Jazeera dat haar roemt.

Sarsour plofte zichzelf in mijn leven in maart 2010 toen ze mij, Daniel Pipes, verwarde met PipeLineNews.org, een "nieuwsdienst boutique" die over haar een kritisch artikel uitbracht waarin zij haar een "Hamas sympathisant" noemde. Ze reageerde door me te overgieten met geveinsde dankbaarheid voor de aandacht ("DANK U meneer Pipes!"). Wijzend op haar fout, schreef ik een sarcastische reactie ("Sarsour zou PipeLineNews.org moet overgieten met haar gevoelens en niet mij"). Wanneer ze vervolgens haar fout weigerde te erkennen, wekte dit mijn interesse in haar carrière.op.

Ik leerde dat Sarsour vaak dwaalt zonder zich nadien te corrigeren. Zo heeft zij ten onrechte de moord op Shaima Alawadi afgeschilderd als een gevolg van haat tegen moslims terwijl het in feite om een islamistische eremoord ging gepleegd door haar islamitische echtgenoot Kassim Alhimidi. Erger nog, veinsde zij een haatmisdaad tegen zichzelf en scoorde punten op nationaal niveau door een geesteszieke dakloze man af te beelden als een gewelddadige racist.

Ik leerde over Sarsour's paranoïde afkeer voor de Amerikaanse regering. Zij portretteerde de would-be ondergoed bommenlegger Umar Farouk Abdulmutallab als een CIA-agent, hetgeen impliceert dat de federale regering Amerikanen vermoordt om moslims te beschadigen. Zij heeft ook losweg beweerd dat moslim "kinderen geëxecuteerd worden" in de Verenigde Staten, vermoedelijk door de overheid.

Ik leerde over Sarsour's promoten van het islamisme. Zij gaf haar goedkeuring aan Saoedi-Arabië, omdat de toepassing van de islamitische wet vermeende voordelen verschaft zoals betaald zwangerschapsverlof en er geen rente bestaat op kredietkaarten. Ze signaleerde haar steun voor de jihad oorlogsvoering door het gebaar te maken van de omhooggestoken wijsvinger, het symbool voor dat.

Linda Sarsour sprak haar sympathie uit voor de Jihad door het gebaar te maken van de omhooggestoken wijsvinger, het symbool voor dat.

Ik leerde over Sarsour's venijnige aanvallen op Israël. Ze moedigde het stenigen aan van soldaten van de Israel Defense Forces. Ze poseerde voor een foto met Salah Sarsour, een militielid van Hamas die door de Israëlische autoriteiten in de jaren 1990 werd gevangen gezet. Ze erkent dat veel van haar mannelijke familieleden in Israëlische gevangenissen zitten opgesloten.

Ik leerde over Sarsour's gebrek aan kennis van de geschiedenis. Ze propageert een gefantaseerd begrip over Mohammed, de oprichter van de islam: "Onze profeet was een raciale rechtvaardigheidsactivist, een mensenrechtenactivist, een feminist in zijn eigen recht Hij was een man die zich zorgen maakte omtrent het milieu Hij bekommerde zich om de rechten van dieren... Hij was ook het eerste slachtoffer van islamofobie." Haar mijmeringen over de Amerikaanse slavernij trokken mijn aandacht: "... het offer [dat] de zwarte moslimslaven brachten in dit land is niets vergeleken met de hedendaagse islamofobie [sic]."

Ik leerde over Sarsour's lage reputatie onder haar vermeende bondgenoten. Debbie Almontaser, een islamistische collega, kleineerde haar onbescheidenheid en gebrek aan nederigheid. Feministe Aki Muthali noemde haar een racist (lees opnieuw haar citaat hierboven omtrent zwarte slaven). De anti-Zionistische website Ikhras beschuldigde haar tevens van het koesteren van "een lelijk racisme jegens Afro-Amerikanen." Daarnaast karakteriseert dit Sarsour's publieke persoonlijkheid als "een maskerade overspoeld met pretentie en overdrijving"; het schilderde haar af als een nep religieuze; en het constateerde haar compleet gebrek aan een moreel kompas of het hebben van een "echte overtuiging of principes."

Ik leerde hoe Sarsour kritieken beantwoordde met venijnige vulgariteit. Typisch voor haar charme en gratie, zei ze over Brigitte Gabriel en Ayaan Hirsi Ali, twee vooraanstaande anti-Islamisten (en de laatste een slachtoffer van genitale verminking): "Ik wenste dat ik hun vagina's kon wegnemen - zij verdienen het niet om vrouwen te zijn."

Ik leerde dat Sarsour, een volledige bedekte, slecht geklede vrouw is in een logge hijab, die zich overgeeft aan kokette ijdelheid. Ze propageert publiekelijk haar "opvallend goed uiterlijk", kondigt parmantig aan: "Ik ben mooi," en jubelt over "Zo'n mooie foto die van mij werd genomen." Sarsour stelt zichzelf op protserige wijze voor door bijvoorbeeld naar zichzelf te verwijzen als een van die "fantastische mensen."

Met deze lange lijst van incompetentie, extremisme, vulgariteit en excentriciteit, vraag ik me af hoe islamisten en linksen gezamenlijk in zwijm vallen zoals zij dat blijkbaar doen over Linda Sarsour. Als zij dan toch hun zo geroemde ster is, kunnen de conservatieven rustig op beide oren blijven slapen.