Voor de Israëlisch-Palestijnse diplomatie past helaas de klassieke beschrijving van waanzinnigheid: De identieke aannames - land-voor-vrede en de twee-staten-oplossing, met de lasten vooral bij Israël gelegd - 'hetzelfde te doen over en weer en verschillende resultaten verwachten.' blijven permanent ter plaatse trappelen, het maakt niet uit hoe vaak ze falen. Decennia van wat insiders "vrede bevorderen" heeft de zaken nog erger gemaakt dan toen ze begonnen zijn, maar de grootmachten blijven aandringen en zenden diplomaat na diplomaat naar Jeruzalem en Ramallah, in de hoop dat ooit een volgende ronde van onderhandelingen zal leiden tot een ongrijpbare doorbraak.
De tijd is rijp voor een nieuwe aanpak, een fundamentele heroverweging van het probleem. Het is gebaseerd op de succesvolle strategie van Israël die het de eerste 45 jaar van haar bestaan heeft uitgevoerd. Het falen van de Israëlisch-Palestijnse diplomatie sinds 1993 stelt deze alternatieve aanpak - met een nadruk op Israëlische taaiheid in het nastreven van de overwinning. Dit zou, misschien paradoxaal genoeg, in het voordeel van de Palestijnen spelen en de Amerikaanse steun versterken.
I. De bijna onmogelijkheid tot het compromis
Sinds de Balfour Verklaring van 1917, hebben de Palestijnen en Israëliërs statische en tegengestelde doelen nagestreefd.
In de jaren vóór de oprichting van de nieuwe staat, volgde de moefti van Jeruzalem, Amin al-Husseini, een beleid van rejectionisme, het verwerpen en of elimineren van elk spoor van Joodse aanwezigheid in wat nu het grondgebied is van Israël. [1] Het blijft ter plaatse. Kaarten in het Arabisch waarin een 'Palestina' wordt getoond dat de staat Israël vervangt symboliseren deze voortdurende aspiratie. Rejectionisme zit zodanig diep dat het niet enkel de Palestijnse politiek aanstuurt, maar een groot deel van de Palestijnse leven. Met consistentie, energie en doorzettingsvermogen, hebben de Palestijnen het rejectionisme gevolgd via drie belangrijke benaderingen: Zionisten demoraliseren door middel van politiek geweld, schade berokkenen aan de Israëlische economie door handelsboycots en de verzwakking van de Israëlische legitimiteit door het winnen van buitenlandse steun. Verschillen tussen de Palestijnse facties hebben de neiging om tactisch te zijn: Praten met de Israëliërs 's om toegevingen van hen los te krijgen of niet? Mahmoud Abbas vertegenwoordigt de eerste tactiek en Khaled Meshaal de laatste.
 Deze typische kaart in het Arabisch toont "Palestina Mijn Bruid" met uitsluiting van Israël. |
Aan de Israëlische kant is bijna iedereen het eens over de noodzaak om de acceptatie te winnen van de Palestijnen (en andere Arabieren en moslims); verschillen zijn opnieuw tactisch. David Ben-Gurion volgde een benadering, die van het tonen van de Palestijnen wat zij kunnen winnen van het Zionisme. Vladimir Jabotinsky ontwikkelde een tegenovergestelde visie, met het argument dat de Zionisten geen andere keuze hebben dan de hardnekkige wil van de Palestijnen te breken. Hun rivaliserende benaderingen blijven de toetsstenen van het buitenlandse politieke debat van Israël, met Isaac Herzog als erfgenaam van Ben-Gurion en Binyamin Netanyahu van Jabotinsky.
Deze twee streefdoelen - rejectionisme en acceptatie - zijn een eeuw lang fundamenteel onveranderd gebleven; de huidige Palestijnse Autoriteit, Hamas, de Arbeidspartij en Likoed zijn rechtstreekse nakomelingen van Hoesseini, Ben-Gurion en Jabotinsky. Variërende ideologieën, doelstellingen, tactieken, strategieën en actoren betekenen dat de details hebben gevarieerd, zelfs als de fundamenten opmerkelijk op hun plaats bleven. Oorlogen en verdragen kwamen en gingen, wat slechts tot kleine verschuivingen leidde. De vele rondes van de gevechten hadden verrassend weinig invloed op de uiteindelijke doelen, terwijl de formele overeenkomsten (zoals de Oslo-akkoorden van 1993) alleen maar de vijandigheid jegens Israël's bestaan verhoogde en dus contraproductief. waren.
Palestijns rejectionisme of acceptatie van Israël is binair: ja of nee, zonder tussenpersonen. Dit maakt een compromis bijna onmogelijk, omdat een oplossing eist dat een kant zijn doel volledig verzaakt. Ofwel geven de Palestijnen hun eeuwlange rejectionisme van de Joodse staat op, ofwel staken de Zionisten hun 150-jarige zoektocht naar een soeverein vaderland. Iets anders dan deze twee uitkomsten is een onstabiele regeling die slechts dient als uitgangspunt voor een volgende ronde van het conflict.
Het "Vredesproces" dat faalde
Afschrikking, dat wil zeggen, het overtuigen van de Palestijnen en de Arabische staten om het bestaan van Israël te aanvaarden door te dreigen met pijnlijke vergelding, ligt aan de basis van Israël's formidabele staat van dienst omtrent strategische visie en tactische schittering in de periode van 1948 tot 1993. Gedurende deze tijd heeft de afschrikking gewerkt in zoverre dat Israël's de vijandige Arabische staten heel anders tegen het land aankeken tegen het einde van die periode; in 1948 hadden binnenvallende Arabische legers verwacht om de Joodse staat direct bij de geboorte ervan er wurgen, maar in 1993, voelde Arafat zich gedwongen om een akkoord met de premier van Israël te ondertekenen.
Dat gezegd hebbende, heeft afschrikking de klus niet kunnen klaren; terwijl de Israëliërs een modern, democratisch, welvarend en machtig land opbouwden, is het feit dat de Palestijnen, Arabieren, moslims en (in toenemende mate) de politieke linkerzijde deze verwierpen, werd dit een bron van toenemende frustratie. Israël's ongeduld, voortdurende bevolkingstoename werd stilaan de onaantrekkelijke kwaliteiten van afschrikking beu, die van nature passief, indirect, hard, traag, saai, vernederend, reactief, en kostbaar zijn. Het is ook internationaal niet populair.
Dat ongeduld leidde tot het diplomatieke proces dat culmineerde met de handdruk die de ondertekening bezegelde van de Oslo-akkoorden op het gazon voor het Witte Huis in september 1993. Voor een korte periode diende "De Handdruk" (zoals die toen werd gekapitteld) tussen de Palestijnse leider Yasser Arafat en de Israëlische premier Yitzhak Rabin als het symbool voor een succesvolle bemiddeling die elke kant gaf wat ze het meeste wilde: waardigheid en autonomie voor Palestijnen, erkenning en veiligheid voor Israëli's. Onder de vele onderscheidingen ontvingen Arafat, Rabin en de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Shimon Peres ook de Nobelprijs voor de Vrede.
 Arafat, Peres en Rabin delen de Nobelprijs voor de Vrede, 1994. |
De akkoorden echter stelden beide kanten snel teleur. Sterker nog, terwijl de Israëli's en Palestijnen het over weinig dingen eens waren, waren zij het bijna unaniem eens dat Oslo een ramp was geweest.
Als de Palestijnen nog steeds onder de directe controle van Israël stonden voor Oslo, was de acceptatie van Israël na verloop van tijd toegenomen, zelfs als het politiek geweld verminderde. Inwoners van de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook konden lokaal reizen zonder checkpoints en naar hun werkplaatsen trekken in Israël. Zij profiteerden van de rechtsstaat en een economie die meer dan verviervoudigd was, zonder afhankelijk te zijn van buitenlandse hulp. Functionerende scholen en ziekenhuizen ontstonden net als verschillende universiteiten.
Yasser Arafat beloofde om Gaza om te zetten in het "Singapore van het Midden-Oosten," maar zijn despotisme en agressie tegen Israël draaide in plaats daarvan zijn leengoed om in een nachtmerrie, dat meer op Congo lijkt dan op Singapore. Niet bereid om de permanente revolutie op te geven en de gewone leider van een obscure staat te worden, misbruikte hij de Oslo-akkoorden om economische afhankelijkheid, tirannie, mislukte instellingen, corruptie, islamisme en een doodscultus naar de Palestijnen te brengen.
Voor de Israëliërs leidde Oslo niet tot het verhoopte einde van het conflict, maar ontstak het de Palestijnse ambities om de Joodse staat te elimineren. Terwijl de Palestijnse woede spiraalsgewijs oplaaide, werden meer Israëli's vermoord in de vijf jaar na Oslo dan in de vijftien jaar die deze Akkoorden voorafgingen. Stemmingmakerij in haatpraat en gewelddadige acties namen toe en lopen 23 jaar later nog onverminderd verder. Bovendien kosten de Palestijnse delegitimiserings inspanningen schaden Israël internationaal als links zich ertegen kantte, dergelijke anti-zionistische nieuwigheden spuien zoals tijdens de VN-Wereldconferentie tegen Racisme in Durban en de Boycot, Desinvestering en Sancties (BDS) beweging.
 De Wereld Conferentie tegen Racisme van de VN in Durban markeerde de opkomst van het linkse anti-Zionisme. |
Vanuit het perspectief van Israël, maakten zeven jaar van Oslo appeasement, 1993-2000, 45 jaar succesvolle afschrikking ongedaan; dan zes jaar van eenzijdige terugtrekking, 2000-06, begroeven verder de afschrikking. Het decennium is sinds 2006 getuige geweest van geen grote veranderingen.
De Oslo oefening bewees de futiliteit van de Israëlische concessies aan de Palestijnen toen de laatsten niet voldeden aan hun verplichtingen. Door de Israëlische zwakte te signaleren, maakte Oslo een slechte situatie nog erger. Wat conventioneel het 'vredesproces' wordt genoemd, zou meer nauwkeuriger het "oorlog proces" worden genoemd.
II. De valse hoop op een overwinning verkregen door list
Waarom liepen de dingen zo verkeerd in wat een veelbelovende overeenkomst leek?
De morele verantwoordelijkheid voor het mislukken van Oslo ligt heel alleen Arafat, Mahmoud Abbas en alle leiders van de Palestijnse Autoriteit. Ze deden alsof ze afzagen van het rejectionisme en het bestaansrecht van Israël te erkennen, terwijl ze op zoek waren naar meer geavanceerde middelen om Israël te elimineren zoals het gebruik van delegitimisering in plaats van met geweld.
Echter, de Israëli's maakten een grote fout, te wijten aan het worden betrokken in het Oslo-proces en daarbij te starten vanuit een foute veronderstelling. Yitzhak Rabin vatte deze fouten samen met de woorden: "Je sluit geen vrede met vrienden. Je doet het met zeer onaangename vijanden. [2] Met andere woorden, hij verwachtte de oorlog te beëindigen dankzij goodwill, verzoening, bemiddeling, flexibiliteit, terughoudendheid, vrijgevigheid en compromissen, die met handtekeningen op officiële documenten werden bezegeld. Het is in deze geest dat de overheid en allen die hem gevolgd zijn, overeenkwamen om een aantal concessies te doen, de oprichting van een Palestijnse militie toe te staan, nog steeds in de hoop dat de Palestijnen het bestaansrecht van de Joodse staat zouden accepteren.
Maar de Palestijnen hebben dat nooit gedaan. Integendeel, de Israëlische concessies hebben alleen maar de Palestijnse vijandigheid versterkt, die elk leiden tot verdere radicalisering, een verhoging en een grotere mobilisatie van de Palestijnse politiek. Israëlische inspanningen om "vrede te maken" werden gezien als tekenen van demoralisatie en zwakte. De "pijnlijke concessies" verminderden de Palestijnse schrik voor Israël, deden de Joodse staat kwetsbaar lijken en inspireerden irredentistische dromen van vernietiging.
Achteraf gezien is dit niet verwonderlijk. In tegenstelling tot de slogan van Rabin, u "maakt geen vrede met zeer onaangename vijanden" maar eerder "wij maken geen vrede met voormalige onaangename vijanden", dat wil zeggen met vijanden die werden verslagen.
Dat brengt ons tot de kern van mijn onderzoek, dat is de overwinning of het opleggen van de eigen wil van de vijand en hem te dwingen, door de verliezen we aan hem hebben toegebracht, om zijn oorlogsdoelen te verlaten. Zoals de geschiedenis laat zien, worden oorlogen niet beëindigd door welwillendheid, maar door de nederlaag. Wie niet wint, verliest. Oorlogen eindigen meestal wanneer falen het eigen kamp in wanhoop duwt, wanneer het kamp zijn doelstellingen van de oorlog heeft verlaten en de nederlaag aanvaardt en wanneer deze nederlaag zijn wil heeft uitgeput om nog te vechten. Omgekeerd, zolang beide kampen nog steeds hopen dat ze hun doelstellingen kunnen bereiken door oorlog, loopt het gevecht verder door of dreigt te hervatten.
Door de eeuwen heen, waren denkers en strijders het eens over het belang van de overwinning als het werkelijke doel van de oorlog. Zo bijvoorbeeld schreef Aristoteles dat "de overwinning het einde is van de strategie" en Dwight D. Eisenhower zei dat "in een oorlog, er geen vervanging is voor de overwinning." Het is een waarheid die ondanks de technologische vooruitgang niet veranderd is.
 Aristoteles (384-322 BCE) |
De oorlogen van de 20ste eeuw, die een beslissend einde kregen, omvatten de Tweede Wereldoorlog, de strijd tussen China en India, Algerije-Frankrijk, Noord-Vietnam vs. de Verenigde Staten, Groot-Brittannië-Argentinië, Afghanistan vs. de Sovjet-Unie en de Koude Oorlog. De nederlaag kan ofwel van een zware militaire nederlaag zijn of ontstaan via een combinatie van economische en politieke druk. Het betekent niet noodzakelijk een totaal militair verlies noch economische verwoesting en nog minder het uitroeien van een bevolking. Zo is de enige Amerikaanse nederlaag in de geschiedenis, deze die in 1975 in Zuid-Vietnam heeft plaatsgevonden, niet omwille van een ineenstorting van de economie, een tekort aan munitie, of een strategisch falen (de Amerikaanse kamp boekte terreinwinst in de oorlog), maar om de eenvoudige reden dat de Amerikanen de wil verloren om nog verder te vechten.
Het jaar 1945 markeert een keerpunt in dit verband. Vóór die datum is het vooral de overweldigende militaire superioriteit, die de wil van de vijand om te vechten zal ontnemen. Sindsdien waren de grote militaire overwinningen op het slagveld eerder zeldzaam. De superioriteit op het grote slagveld zoals in het verleden werden niet meer begrepen als bepalend om de wil van de vijand om te vechten te ondermijnen. In de woorden van Clausewitz, zijn moraal en wil thans het zwaartepunt en niet tanks en schepen. Hoewel de Fransen hun vijanden in Algerije numeriek hadden uitgedund en hun bewapening hadden verminderd, net zoals de Amerikanen dat in Vietnam deden en de Sovjets in Afghanistan, hebben zowel de Fransen als de Amerikanen en de Sovjets nog steeds hun oorlog verloren. Omgekeerd hebben de verliezen in de oorlog met de Arabische landen tussen 1948 en 1982, door Noord-Korea in 1950-1953 en in Irak in 1991 en 2003 niet geleid tot overgave en nederlaag.
Als de verliezende partij de oorlogsdoelstellingen blijft behouden, is de hervatting van de oorlog nog steeds mogelijk of zelfs waarschijnlijk. Na hun nederlaag in de Eerste Wereldoorlog, behielden de Duitsers hun dominantie in Europa en wendde zich tot Hitler om het opnieuw te proberen, die de geallieerden uiteindelijk dwongen om te streven naar een totale overwinning om te voorkomen dat de Duitsers nog een derde keer zouden beginnen. De Koreaanse oorlog eindigde in 1953, maar zowel de Noord- als Zuid behielden beiden hun oorlogsdoelstellingen, hetgeen impliceert dat het conflict op elk moment kan hervatten, zoals de oorlogen tussen India en Pakistan. De Arabieren hebben alle oorlogen tegen Israël verloren (1948-1949, 1956, 1967, 1973 en 1982), maar hebben hun nederlagen altijd beschouwd als amper voorbijgaand en voorbodes om het opnieuw te proberen.
II. Het moeilijke werk van de overwinning
Hoe zou Israël de Palestijnen ertoe kunnen bewegen om af te zien van het rejectionisme?
Om te beginnen, hebben we in de afgelopen decennia de ontwikkeling gezien van een verscheidenheid aan plannen (onderling onverenigbaar) om het conflict in het voordeel van Israël te beëindigen..[3] Vertrekkende bij de zachtste tot aan de hardste omvatten deze:
- Territoriale terugtrekking uit de Westelijke Jordaanoever of het sluiten van een territoriaal compromis binnen de Westelijke Jordaanoever.
- De grond verhuren onder de Israëlische steden op de Westelijke Jordaanoever.
- Creatieve manieren bedenken om de Tempelberg te verdelen.
- De Palestijnse economie ontwikkelen.
- Palestijns goed bestuur aanmoedigen.
- Internationale strijdkrachten ontplooien.
- Internationale fondsen verzamelen (gebaseerd op het Marshall Plan model).
- Unilateralisme (een muur bouwen).
- Benadrukken dat Jordanië Palestina is.
- Disloyale Palestijnen hun Israëlisch staatsburgerschap ontnemen.
- Palestijnen verdrijven van gronden die gecontroleerd worden door Israël.
Het probleem is dat geen van deze plannen zich richt op de noodzaak om de Palestijnse wil om te vechten te breken. Ze trachten allemaal het conflict te beheersen zonder het op te lossen. Ze zijn allemaal op zoek naar de overwinning door middel van listen. Net zoals de Oslo-onderhandelingen zijn mislukt, zo zal ook elke andere regeling die het harde werk van het winnen omzeilt, gedoemd zijn om te falen.
Dit historische patroon houdt in dat Israël slechts één optie heeft om de Palestijnse acceptatie te winnen: een terugkeer naar het oude beleid van afschrikking, het straffen van de Palestijnen als ze agressief worden. Afschrikking vraagt meer dan enkel taaie tactiek, die elke Israëlische regering nastreeft; het vereist een systemisch beleid dat de Palestijnen aanmoedigt om Israël te accepteren en het rejectionisme te ontmoedigen. Het vereist een lange termijn strategie die een verandering in het hart bevordert.
Induceren van een verandering van het hart is niet een mooi of aangenaam proces, maar is gebaseerd op een beleid van evenredig en gegradueerd antwoord. Als de Palestijnen matig overtreden, dan moeten ze daar matig voor betalen; enzovoort. Reacties zijn afhankelijk van de specifieke omstandigheden, zodat de volgenden slechts algemene suggesties zijn die dienen als voorbeelden om in Washington voor te stellen, gaande van mildste tot de meest ernstige:
Wanneer Palestijnse 'martelaren' materiële schade veroorzaken, worden de reparaties betaald met het geld dat wordt ingehouden op de ongeveer $ 300 miljoen fiscale verplichtingen van de regering van Israël die het jaarlijks overdraagt aan de Palestijnse Autoriteit (PA). Reageren op activiteiten die Israël internationaal isoleren en verzwakken gebeurt door het beperken van de toegang tot de Westelijke Jordaanoever. Wanneer een Palestijnse aanvaller wordt gedood, begraaf dan het lichaam rustig en anoniem in het veld van een pottenbakker. Wanneer de PA leiders oproepen tot geweld, voorkom dat ambtenaren kunnen terugkeren naar de PA vanuit het buitenland. Reageer op de moord op Israëliërs met de uitbreiding van de Joodse steden op de Westelijke Jordaanoever. Wanneer de officiële PA haar wapens richt tegen Israëli's, neem deze dan in beslag en verbied om er nieuwe voor in de plaats te verwerven, en als dit herhaaldelijk gebeurt, ontmantel dan de PA beveiligingsinfrastructuur. Mocht geweld zich voortzetten, verminderen dan en schakel vervolgens uit het water en de elektriciteit die Israël levert. In het geval van schietpartijen, beschieting met mortiergranaten en of raketten, bezet en controleer de gebieden vanwaar deze afkomstig zijn.
Natuurlijk lopen deze stappen precies tegenovergesteld aan de consensus in Israël vandaag de dag, die tot doel heeft vooral voor Palestijnen rustig te houden. Maar dit kortzichtige oogpunt wordt gevormd onder aanhoudende druk van de buitenwereld en de Amerikaanse regering in het bijzonder, om de PA te accomoderen. Het verwijderen van dergelijke druk zal ongetwijfeld de Israëliërs stimuleren om de meer assertieve tactiek te gebruiken die hierboven werd geschetst.
Echt vrede willen stichten betekent het vinden van manieren om de Palestijnen te dwingen tot een verandering van het hart, het opgeven van het rejectionisme, het aanvaarden van de Joden, het Zionisme en Israël. Als er voldoende Palestijnen afzien van de droom om Israël te elimineren, zullen ze concessies doen die nodig zijn om het conflict te beëindigen. Om het conflict te beëindigen, moet Israël 50 procent en meer van de Palestijnen overtuigen die zij verloren hebben.
Het doel hier is niet de Palestijnse liefde voor Zion, maar de sluiting van het oorlogsapparaat: het vergrendelen van de zelfmoordfabrieken, het verwijderen van de demonisering van Joden en Israël, erkennen van de Joodse banden met Jeruzalem en het "normaliseren" van e betrekkingen met de Israëli's. Palestijnse acceptatie van Israël zal worden bereikt wanneer, over een langere periode en met volledige consistentie, het geweld ophoudt en vervangen wordt door scherp geformuleerd demarches en brieven aan de opsteller. Symbolisch, zal het conflict over zijn als Joden in Hebron (op de Westelijke Jordaanoever) niet meer behoefte hebben aan veiligheid dan de Palestijnen die in Nazareth (Israël) leven.
 Israëlische gresnpolitie bewaakt een groep Israëlische toeristen die Hebron bezoeken in april 2014. |
Voor degenen die de Palestijnen te fanatiek achten om te worden verslagen, antwoord ik: als Duitsers en Japanners, niet minder fanatiek en zeker veel machtiger, in de Tweede Wereldoorlog konden verslagen worden en vervolgens omgeturnd worden in gewone burgers, waarom dan ook niet de Palestijnen nu? Bovendien hebben de moslims door de geschiedenis herhaaldelijk toegegeven aan ongelovigen wanneer zij worden geconfronteerd met een bepaalde overmacht, van Spanje over de Balkan tot in Libanon.
Israël heeft op twee vlakken het geluk aan zijn kant. Ten eerste begin de inspanning niet van nul; polls en andere indicatoren wijzen erop dat 20 procent van de Palestijnen en andere Arabieren consequent de Joodse staat accepteren. Ten tweede moeten de Palestijnen enkel worden afgeschrikt, zl bij zl een zwakke actor en niet de hele Arabische of islamitische bevolking. Hoe zwak in objectieve termen (economie, militaire macht), de speerpunt van de Palestijnen in de oorlog tegen Israël; ja, wanneer zij het rejectionisme opgeven, anderen (zoals Marokkanen, Iraniërs, Maleisiërs, e.a.) trekken hun handen terug van de Palestijnen en na verloop van tijd, zullen zij hen waarschijnlijk volgen.
Palestijnen profiteren van hun nederlaag
Echter veel Israëli's winnen bij de beëindiging van hun resterende Palestijnse probleem, ze leven in een succesvol modern land dat het geweld heeft geabsorbeerd en hen delegitimisering heeft opgelegd.[4] Onderzoeken, bijvoorbeeld, tonen aan dat de Israëliërs zich onder de gelukkigste van alle mensen bevinden en het ontluikende geboortecijfer van het land bevestigt deze indrukken.
In tegenstelling hiermee, zijn de Palestijnen verwikkeld in ellende en vormen de meest geradicaliseerde bevolking in de wereld. Opiniepeilingen tonen aan dat zij nog steeds kiezen voor het nihilisme. Welke andere ouders vieren hun kinderen die zelfmoordterroristen zijn geworden? Welk ander volk geeft een hogere prioriteit aan het beschadigen van zijn buur eerder dan haar eigen lot te verbeteren? Hamas en de Palestijnse Autoriteit hanteren autoritaire regimes die hun onderdanen onderdrukken en destructieve doelen nastreven. De economie op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook is afhankelijk, meer dan elders, op gratis geld uit het buitenland, en creëert zowel afhankelijkheid als wrok. Palestijnse mores gaat achteruit en oogt met de tijd steeds middeleeuwser. Een ervaren en ambitieus volk zit opgesloten in politieke repressie, mislukte instellingen en een cultuur die het waanidee, extremisme en zelfvernietiging cultiveert.
Een overwinning van Israël bevrijdt de Palestijnen. Een nederlaag dwingt hen om in het reine te komen met hun irredentistische fantasieën en de lege retoriek van de revolutie. Een nederlaag bevrijdt hen ook om hun eigen leven te verbeteren. Losgemaakt van een genocidale obsessie tegen Israël, kunnen de Palestijnen weer normale mensen worden en hun staatsbestel, de economie, de samenleving en de cultuur ontwikkelen. De onderhandelingen zouden eindelijk in alle ernst kunnen beginnen. Al bij al en gezien hun veel lager uitgangspunt, zouden de Palestijnen ironisch genoeg nog meer uit hun nederlaag halen dan de Israëli's uit hun overwinning.
Dat gezegd zijnde zal deze verandering niet gemakkelijk zijn of snel gaan: de Palestijnen zullen door de bittere smeltkroes van de nederlaag moeten passeren, met al zijn ontbering, vernietiging en wanhoop omdat ze de smerige erfenis van Amin al-Husseini moeten verwerpen en hun eeuwlange fout moeten erkennen. Maar er is geen kortere weg.
De noodzaak van Amerikaanse steun
Palestijnen implementeren een uniek wereldwijd support team, bestaande uit de Verenigde Naties en de meerderheid van de journalisten, activisten, opvoeders, kunstenaars, islamisten en linksen. Geen obscuur Afrikaans Liberation Front maar 's werelds favoriete revolutionaire zaak. Dit maakt de taak van Israël extra lang, moeilijk en afhankelijk van stoere bondgenoten, vooral de Amerikaanse regering.
Voor Washington om behulpzaam te zijn en niet de partijen weer terugslepen naar meer onderhandelingen, maar robuuste steun geven aan Israël's weg naar de overwinning. Dat vertaalt zich niet alleen in een gesteund episodisch Israëlisch machtsvertoon, maar vraagt om een aanhoudende en systematische internationale inspanning van het samenwerken met Israël, selecteert Arabische staten en anderen om de Palestijnen van de futiliteit van hun rejectionisme te overtuigen: Israël is daar, het is permanent en geniet brede steun.
Dat betekent dat het steunen van Israël het nemen inhoudt van de moeilijke hierboven genoemde stappen, van het begraven van de lichamen van moordenaars tot het beknotten van de Palestijnse Autoriteit. Het betekent dat diplomatieke steun voor Israël, zoals het ongedaan maken van de 'Palestijnse vluchtelingen' farce en de Palestijnse eis verwerpen die Jeruzalem als hun hoofdstad van Palestina wensen te maken. Het houdt ook het beëindigen in van het bevoordeligen van de Palestijnen, tenzij ze werken in de richting van de volledige en definitieve aanvaarding van Israël: geen diplomatie, geen erkenning als staat, geen financiële steun en zeker geen wapens, veel minder training van de militia.
Israëlisch-Palestijnse diplomatie is voorbarig, totdat de Palestijnen de Joodse staat accepteren. Het centrale thema van de Oslo-akkoorden (grenzen, water, wapens, heilige plaatsen, Joodse gemeenschappen op de Westelijke Jordaanoever, 'Palestijnse vluchtelingen') kan niet met succes besproken worden zolang één partij nog steeds de andere afwijst. Maar de onderhandelingen kunnen heropend worden de Oslo kwesties opnieuw herop genomen worden op het vreugdevolle moment waarop de Palestijnen de Joodse staat accepteren. Dat vooruitzicht ligt echter in de verre toekomst. Het belangrijkste nu is dat Israël moet winnen.
Daniel Pipes (DanielPipes.org, @DanielPipes) is de president van het Midden-Oosten Forum. © 2017 door Daniel Pipes. Alle rechten voorbehouden.
