Het door de Amerikanen gesponsorde Israëlisch-Palestijnse 'vredesproces' begon in december 1988, toen de leider van Palestijnse Bevrijdings Organisatie, Yasser Arafat, de Amerikaanse condities vernam en de "resoluties 242 en 338 van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties aanvaardde, het bestaansrecht van Israël erkende en het terrorisme afzwoer" (in feite gezien het zwaar geaccentueerde Engels van Arafat, klonk het eerder alsof hij het "toerisme afzwoer").
 Het was groot nieuws in december 1988 toen Arafat zei dat hij het terrorisme afzwoer. |
Dat vredesproces kwam opeens tot stilstand in december 2016, toen de VN-Veiligheidsraad Resolutie 2334 goedkeurde. Khaled Abu Toameh, misschien wel de best geïnformeerde analist van de Palestijnse politiek, interpreteert de resolutie als het aan de Palestijnen vertellen: "Vergeet om met Israël te onderhandelen. Zet gewoon druk op de internationale gemeenschap om Israël te dwingen te voldoen aan de resolutie en vraag alles op dat je geëist hebt."
Na 28 jaren van frustratie en nutteloosheid kletterend naar een wrang einde, wordt het stilaan tijd om te vragen: "Wat komt er nu?"
Ik stel een Israëlische overwinning en een Palestijnse nederlaag voor. Dat wil zeggen, Washington moet de Israëliërs aanmoedigen om stappen te ondernemen dat ervoor zorgt dat Mahmoud Abbas, Khaled Mashal, Saed Erekat, Hanan Ashrawi en de rest van de bende, gaan beseffen dat hun rol uitgespeeld is, dat het niet uitmaakt hoeveel VN-resoluties zijn aangenomen, hun zotte droom van het elimineren van de Joodse staat ter ziele is gegaan, dat Israël permanent, sterk en taai is. Eens dat leiding deze realiteit erkent, zal de Palestijnse bevolking haar geheel volgen en uiteindelijk ook al de andere Arabische en islamitische staten, wat leidt tot een oplossing van het conflict. Palestijnen zullen erbij winnen door eindelijk hun cultus van de dood los te laten en zich in plaats van focussen op het bouwen van hun eigen beleid, maatschappij, economie en cultuur.
 Het is tijd dat Mahmoud Abbas (L),Khaled Mashal en de rest van de bende zich realiseren dat hun rol is uitgespeeld en dat ze verloren hebben. |
Terwijl het Midden-Oosten beleid van de inkomende Trump regering momenteel obscuur is, verzet president-elect Trump zich luidkeels tegen resolutie 2334 en signaleerde (bijvoorbeeld door de keuze van David M. Friedman als ambassadeur in Israël) dat hij open staat voor een dramatische nieuwe benadering van het conflict en oogt veel gunstiger voor Israël dan dat van Barack Obama. Met zijn levenslange hunker om te winnen ("We zullen zoveel winnen dat eens ik verkozen ben je verveeld zal worden van te winnen"), dat de aanpak van Trump waarschijnlijk zal uitdraaien waarbij onze kant wint en de andere kant verliest.
Overwinnen past ook bij de huidige stemming van de minister-president van Israël, Binyamin Netanyahu. Hij is niet alleen woedend om in de steek te zijn gelaten in de Verenigde Naties, maar heeft een ambitieuze visie voor Israël van mondiaal belang. Verder werd hij onlangs gefotografeerd met een kopie van het boek Nothing Less than Victory: Decisive Wars and the Lessons of History van historicus John David Lewis (Princeton University Press, 2010) dat aantoont dat hij expliciet denkt in termen van de overwinning in een oorlog; Lewis gaat in zijn boek in op zes case studies, de conclusie in elk van hen luidt "het tij van de oorlog keert wanneer de ene kant de nederlaag heeft geproefd en zijn wil om verder te gaan, eerder dan te verharden compleet in elkaar stuikt."
 Netanyahu houdt het boek vast "Nothing Less than Victory" van John David Lewis. |
Tot slot is het juiste ogenblik aangebroken uitgedrukt in termen van de grotere trends van de regionale politiek. Dat de regering-Obama effectief een bondgenoot werd van de Islamitische Republiek van Iran, heeft de soennitische Arabische staten opgeschrikt, in het bijzonder Saoedi-Arabië en dat veel realistischer dan ooit tevoren; waardoor het voor het eerst Israël nodig heeft, de 'Palestijnse' kwestie op het achterplan wordt gedrongen en de Arabische zelfgenoegzaamheid omtrent Israël als haar aartsvijand tot op zekere hoogte wordt verlaten, waardoor dit een ongekend potentiële flexibiliteit creëert.
Om deze vier redenen (Resolutie 2334 van de Veiligheidsraad, Trump, Netanyahu en Iran) is het moment rijp om het nieuwe jaar in te gaan en de nieuwe regering uitpakt met een vernieuwd Midden-Oosten beleid, een dat de Palestijnen " de smaak van de nederlaag" laat proeven.
Daniel Pipes (DanielPipes.org, @DanielPipes) is de president van het Midden-Oosten Forum. © 2016 door Daniel Pipes. Alle rechten voorbehouden.
