De befaamde 'rode lijn' waarschuwing die Barack Obama in augustus 2012 aan Bashar al-Assad van Syrië had afgegeven, was misschien wel het beslissende moment van zijn buitenlands beleid van zijn presidentschap: een ondubbelzinnige waarschuwing aan een schurkachtige leider om af te zien van oorlogsmisdaden of anders de prijs betalen.
Toen Assad deze rode lijn een jaar later overschreed en nogal wazig eindigde, met een door de Russen gesteunde belofte dat het regime van Assad zijn chemische agenten zou uitleveren, waren de reacties verdeeld. De president en zijn bondgenoten begroetten dit als een monument van diplomatie, waarbij een aannemelijke dreiging zonder bloedvergieten tot een belangrijke verbetering in het gedrag leidde. Daartegenover stelden critici Obama voor als een papieren tijger die in het wilde weg dreigementen rondstooide maar in elkaar klapte van zodra onzinnige garanties werden aangeboden door een notoire leugenaar.
 Lichamen van Syriërs die in augustus 2013 door het Syrische regime werden gedood met zenuwgas. |
Twee jaar lang was er geen uitspraak; de twee zijden maakten hun standpunten bekend maar zonder tot een besluit te komen. Maar thans gaat wel een verdict volgen.
Dat is omdat er nu meerdere rapporten bekend raakten van het regime van Assad dat chloor gebruikt in bomvaten, plus de ontdekking van sporen van ricine, sarin en VX. In reactie heeft de Amerikaanse regering niets gedaan om deze afschuwelijke ontwikkelingen te beantwoorden, dan enkel deze kwestie mild te berispen, zich wendend tot de futloze Verenigde Naties en, hoop tegen hoop, dat de Russen en zelfs de Iraniërs zich wel van het probleem zouden ontdoen. Geen berichten over rode lijnen deze keer, gewoon een wens dat niemand zich 2013 nog zou herinneren.
Maar wij herinneren het ons nog goed en trekken onze conclusies. Het is nu zonder de minste twijfel duidelijk dat Obama niet meer dan een papieren tijger is. Zijn dreigementen tegen de Syrische dictatuur betekenden niets maar verdwenen in ijle lucht, vervangen door gekronkel en gepalaver.
Niet enkel en alleen op zich is dit antwoord belangrijk, maar het heeft gevolgen voor andere vijandige staten, met name Rusland, China en vooral Iran. Als Obama niet durft om te gaan met de zwakkeling in Damascus, hoe zou hij zich dan durven weren tegen meer te duchten vijanden in Moskou, Peking en Teheran?
Om deze reden is de kwestie van Assad 's chemische wapens van cruciaal belang voor het Amerikaanse buitenlandse beleid. Zoals zoveel waarnemers, tel ik de maanden af (nog 20 te gaan) totdat deze president is verdwenen en de Verenigde Staten van Amerika een nieuwe kans krijgen om hun woord gestand te doen, hun historische reputatie waar te maken en zichzelf te beschermen.
Mr. Pipes (DanielPipes.org, @DanielPipes) is president van het Middle East Forum. © 2015 by Daniel Pipes. All rights reserved.
