Precies twintig jaar geleden kondigde de nieuw verkozen Israëlische premier Binyamin Netanyahu dramatisch een gezamenlijke sessie aan van het Congres:
Wij zijn erg dankbaar voor alles wat we hebben gekregen van de Verenigde Staten, voor alles wat we ontvangen hebben van deze Kamer, van deze instelling. Maar ik geloof dat er geen groter eerbetoon kan zijn omtrent de langdurige Amerikaanse economische hulp aan Israël vanaf het ogenblik dat wij in staat zijn om te zeggen: "Wij gaan aan onze economische onafhankelijkheid werken. Wij zijn van plan om dat te doen. In de volgende vier jaren zullen wij beginnen om op lange termijn gradueel het peil van uw genereuze economische bijstand aan Israël af te bouwen." Ik ben ervan overtuigd dat ons economisch beleid de fundering zal leggen voor een totaal zelfvoorzienende en grote economische kracht.
 Netanyahu spreekt het Amerikaans Congres toe in juli 1996. |
Hoewel Netanyahu slechts de helft van de tijd premier is geweest sinds die toespraak in juli 1996, en de economische hulp in 2007 werd stopgezet, is de Amerikaanse militaire hulp aan Israël bijna verdubbeld en neemt nog steeds toe. Inderdaad, het kantoor van Netanyahu heeft net aangekondigd om een gezant naar Washington te zenden om "zo snel mogelijk een nieuw MoU [memorandum of understanding] te ondertekenen tussen de twee landen" ter goedkeuring van een jaarlijkse transfer van 3,8 miljard dollars fondsen voor Israël het volgende decennium.
Toch was toen het doel van Netanyahu tot zelfvoorziening correct. (Ik behandel economische en militaire hulp als een functioneel equivalent voor beide betrokken transfers als inwisselbaar geld.) Na een reeks onderzoeken heeft men vastgesteld dat de buitenlandse hulp, die ontstaan is na de Tweede Wereldoorlog, een bijna te verwaarlozen impact heeft gehad op de economische groei. Gezond beleid – vrije markten, billijke prijzen, het stimuleren van de uitvoer en zich houden aan macro-economische regels, doen er veel meer toe. Landen met een correct beleid doen het goed in de ontwikkelingsrace; diegenen die het niet slecht vergaan, ongeacht hoeveel steun er wordt ingepompt.
Reeds in 1966, merkte de econoom Albert O. Hirschman op dat al de ontwikkelingsprojecten allen "problematisch zijn". Tijdens zijn briljante carrière toonde Peter T. Bauer aan dat buitenlandse hulp (in zijn sardonisch woordgebruik "een proces waarbij de armen in rijke landen de rijken subsidiëren in arme landen.") niet enkel niet heeft gewerkt maar een grote hoeveelheid ongewenste effecten genereerde in de ontvangende landen.
Dit patroon geldt niet minder wat Israël betreft. Joel Bainerman, een journalist gespecialiseerd in economische kwesties, toonde in 1995 aan in een artikel in Middle East Quarterly, dat Amerikaanse hulp "op korte termijn voordelen biedt maar op de lange termijn de competitiviteit van het land aantast" door het verstoren van de economie. Zo bijvoorbeeld leidde dit tot het bouwen van huizen op de verkeerde plaatsen en veroorzaakte op kunstmatige wijze inflatoire consumptie. Het verminderde tevens Israël 's soevereiniteit omdat Jeruzalem verantwoording diende af te leggen tegenover haar patroon in Washington.
Gelukkig, ondanks dat Netanyahu zijn eerder inzicht uit het oog heeft verloren, hebben anderen het goed onthouden. Dit is met name het geval bij een voormalige generaal die zoals Barbara Opall-Rome aantoonde in een artikel getiteld "Ex-Israeli General: US Aid Harms and Corrupt", gelooft dat zijn land veel beter af zou zijn - en ook de alliantie tussen Israël en het sterkere Amerika - als de Amerikaanse militaire steun zou worden verminderd.
Majoor-generaal (op rust) Gershon Hacohen, voormalig commandant van Israël 's Noordelijke Korps en tegenwoordig docent aan het Begin-Sadat Centrum voor Strategische Studies (BESA), is van oordeel dat Amerikaanse hulp Israël "beschadigt en corrumpeert" en pleit voor vermindering van die hulp: "indien dit zou gebeuren op een berekende, goed geplande wijze, dan zou dit onze soevereiniteit herstellen, onze militaire zelfvoorziening en onze industriële capaciteit."
 Majoor-generaal (op rust) Gerhon Hacohen, voormalig commandant van Israël's Noordelijke Korps en thans docent aan het Begin-Sadat Centrum voor Strategische Studies (BESA). |
Hacohen wijst op het feit dat, in tegenstelling tot wat we denken, Israël's langdurige afhankelijkheid aan Amerikaanse steun meer de Amerikaanse belangen dient dan de Israëlische belangen. Dit is vanwege het feit dat wat hij noemt Israël 's "totale afhankelijkheid' van Amerikaanse steun die het blind het vertrouwen van Israël inzake luchtaanvallen verhoogt maar het innovatief denken ontmoedigt wanneer het om een grondoorlog gaat.
"Israël is dermate verslaafd aan Amerikaanse geavanceerde platformen en wapens die zij aan ons leveren, dat we gestopt zijn om creatief te denken in termen van operationele concepten. Generaties lang zijn wij bevangen door het idee van het aldoor verbeteren van onze technologie, die niet noodzakelijk de juiste manier van denken is wanneer we geconfronteerd worden met vijanden, die voortdurend innoveren in asymmetrische conflicten... De bitterheid van de dingen die we onszelf aandoen verdient de voorkeur boven de zoete smaak van privileges die ons kunnen opsluiten."
Bovendien zou dit, door onszelf te bevrijden van Amerikaanse hulp, een belangrijke bron van spanningen wegnemen: "Van zodra we economisch niet meer van hen afhankelijk zijn, kan het partnerschap floreren."
Net zoals individuen beter af zijn wanneer ze zelfvoorzienend zijn, geldt dit ook voor landen. Israël heeft een BBP van meer dan 300 miljard dollar en een inkomen per hoofd van ongeveer 40.000 dollar. Amerika zal een betere bondgenoot hebben door op een verstandige wijze haar ontwikkelingshulp aan Israël geleidelijk af te bouwen.
Daniel Pipes (DanielPipes.org, @DanielPipes) is de president van het Midden-Oosten Forum. © 2016 door Daniel Pipes. Alle rechten voorbehouden.
Update van 28 juli 2016: Eveneens antwoordend op de afvaardiging van een missie naar Washington om het MoU akkoord te ondertekenen, maant Caroline Glick van de Jerusalem Post vandaag aan om vanuit Israëlisch standpunt dat het tijd is om "Af te stappen van Amerikaanse hulp". Zij argumenteert dat "het akkoord dat thans ter discussie op tafel ligt, Israël massieve, economisch langdurige en strategische schade zal toebrengen" en, zich richtend op de F-35 jachtvlieger, concludeert dat "de Amerikaanse hulp een goed akkoord is voor Lockheed Martin, maar niet voor Israël. En we moeten dat zeggen."
Update van 4 september 2016: Kijkend naar dezelfde situatie concludeert Jeff Jacoby van de Boston Globe dat "Israël geen Amerikaanse hulp nodig heeft."
